Ik moet serieus aan anger management doen. Ik kan me zo razend maken om mensen die niet zien wat er gaande is in de maatschappij. In de wereld.
Ik voel me net iemand in 1933 die de bui al zag hangen terwijl de rest van de bevolking zei: 'Joh, maak je niet druk. Het zal zo'n vaart niet lopen. Het werd erger dan we ons ooit hadden kunnen voorstellen.
Nu met die gruwelijke aanslag van terreurgroep Hamas op Israëlische burgers, zie je gelijk hoe wij hier in Europa er voor staan. En dan heb ik het niet over de Palestijnen. Hamas heeft vrouwen verkracht, baby's onthoofd enzovoorts. Uit naam van het Palestijnse volk.
Terwijl er waarschijnlijk genoeg Palestijnen en Israëliërs zijn die samen in vrede willen leven. Dacht je nu echt dat Hamas om de mensen in de Gazastrook gaven. Hun lust en leven is bloedvergieten, martelen en moorden.
Ik heb nu maar besloten me uitsluitend bezig te houden met klassieke romans en muziek. Ik word er schijtziek dat ik door die extreme Wokers voor racist word uitgescholden. Terwijl mijn vrienden en ik vanuit het niets worden aangevallen door mannen van Turkse en Marokkaanse afkomst. Wat heb ik die mensen in jezusnaam ooit aangedaan? Over Jezus gesproken: 'Wat zou Jezus doen?'. Dat is mijn enige houvast.
Mijn leermeester: Carl Jung
Ik heb verschillende keren in mijn leven meegemaakt dat ik aanvoelde: 'Dit gaat helemaal mis.' En dan ging het niet alleen mis. Het was nog erger dan ik me ooit had kunnen voorstellen
Ik had in de jaren 90 een oppaskindje met een heel extreem gedrag. Alsof ik voor een chimpansee moest zorgen. Op school stond ze altijd op de gang. Alsof dat zou helpen. Ze had geen enkele rem en moest dwangmatig iets stouts doen. Bladeren van de plant rukken. Toen ze wat ouder was liepen over straat en begon ze hele rare opmerkingen over de mensen die voor ons liepen maken. Die keken geërgerd achterom. 'Nog een keer en ik breng je terug naar huis. Ik meen het.'
Een keer is ze in therapie geweest en toen heb ik haar zowaar een boek zien lezen. Ze groeide op in een regelloos huishouden waardoor ze geen houvast had. Ze snakte naar regels.
Enfin, toen ze 15 jaar was had een junk/dealer vriend, was ze zwanger en dakloos.
Ik zag het aan komen en toch was het nog erger dan ik had kunnen verwachten.
Het laatste ongeluk dat ik jaren van tevoren heb zien aankomen was de dood van Hans. Je kijkt naar een ongeluk in slow motion. Als je probeert in te grijpen word je gezegd: 'Bemoei je er niet mee.' Maar je blijft toch proberen dat eindresultaat te voorkomen. En dan ben je kapot.
Ik zei het toch, had ik in alle gevallen kunnen zeggen. Maar je hebt er geen enkele invloed op. Zodra de dood is ingetreden krijg je met familie te maken.
En dan concludeer je: ik heb een ramp verwacht maar dit is een aardbeving en een overstroming tegelijkertijd.
Dus: iedereen zoekt het maar uit wat hij of zij met het leven wil doen. Ik ben geen ramptoerist.
Mijn enige prioriteit is het welzijn van Missy en mij.
Mijn derde leermeester: Karel van het Reve. Hij wordt zelfdenker genoemd.
Dat wil ik ook zijn en ik ben het eigenlijk al. Niemand vertelt mij wat ik moet denken tenzij hij of zij slimmer is dan ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten