WEER EEN MIJLPAAL

 

                                       Hans Streep

Als Hans nog geleefd had, zou hij vandaag 79 jaar zijn geworden.

Godzijdank is de rouw voorbij. Dankzij de zon, de zee en de rust in Monte Gordo. Ik zag alle donkere gedachten, het verdriet en de frustraties in de Atlantische oceaan zinken. Ik voelde me verlost. Ik bleef die last maar met me meeslepen. Ik weet niet waarom dat zo lang duurt bij mij.

Vriendin M. vertelde dat ze een einde aan de relatie met haar man maakte. Hij smeekte haar te blijven. ‘Zonder jou ben ik niets.’ Zij ging weg en hij maakte haar het leven zuur. Ze moest boeten. Binnen twee maanden had de eikel een nieuwe vriendin. Zo schijnt dat te gaan bij mannen.

Ik zit me ondertussen te verheugen op mijn overwintering in Portugal. Ik had twee vriendinnen geïnspireerd met mijn vorige vakantie. Zij komen allebei een weekje langs. We gaan ook nog op bezoek bij een Portugese vriend van M. Die woont landinwaarts in een mooi stadje. De bus doet er anderhalf uur over en het kost allemaal geen drol. Senioren halve prijs.

Het leven gaat door, godzijdank.

Madeira. Prinses Sissi verbleef op Madeira om over haar depressie heen te komen.

WE HERSCHRIJVEN DE GESCHIEDENIS. DE MOEDER VAN BAMBI LEEFT!

Ik werd gevraagd voor een interview voor een of ander blaadje over de dood en rouwen. De man gaf zijn naam en vroeg ergens op IJburg af te spreken. Wij naar het lokale café.

De man klonk wat vreemd over de telefoon dus ik heb even gegoogled of hij wel was wie hij zei. Ja, klopte. Toch nodig ik niemand uit in mijn huis. Altijd in een openbare gelegenheid.

We kwamen gezamenlijk aan. Het leek me een heel aardige jongeman maar dat heb ik weleens eerder gedacht.

Ik was in zo’n kwebbelbui,  ik kakelde er op los. ‘Hettie, houd je kop nou even’, zei ik tegen mezelf. De man kwam helemaal niet aan het woord.

Ik herstelde het evenwicht door hem vragen te laten stellen. Kwamen al die gebeurtenissen weer langs waarin ik eenzaam in het riool ronddwaalde. ‘Sorry’, zei ik, ‘voor de beeldspraak. Maar zo voelde ik me de eerste twee jaar.’

Toch merkte ik dat er iets met hem was. Maar wat?

Ik zei: ‘Ik probeer altijd de geschiedenis te herschrijven. Verzin scenario’s met een bevredigend einde. Daarom hou ik zo van de films van Tarantino.’

Hij zei: ‘Dat is mijn favoriete regisseur.’

Ik zei: ‘Heb je Once Upon A Time in … Hollywood gezien?’.

‘Nee, die heb ik net gemist.’

Ik: ‘De dialogen, het fantastische acteerwerk van DiCaprio en Brad Pitt, de muziek, de eind jaren 60 sfeer. Fenomenaal.’ Briljant!’.

‘Niet vertellen, ik moet hem nog zien.’

Gaandeweg tijdens het gesprek besefte ik dat de man zelf middenin de ellende zat. Ik ga er altijd van uit dat iedereen normaal is behalve ik. Ik realiseerde dat hij heel kwetsbaar was. Ik zei: ‘Sorry, nu ben ik je aan het belasten met mijn toestanden.’

Toen vertelde hij wat hij net achter de rug had en in welke ellende hij nog zat. Ik zei: ‘Als ik iets geleerd heb van Hans’ dood is het wel luisteren. Het ergste is als mensen zeggen: ben je er nu nog niet overheen? Of: wees blij dat hij niet meer lijdt.’ 

Dus hij stortte zijn hart uit. Ik ga ook geen advies geven. Elk individu is anders. 

De rollen waren ineens omgedraaid. Hij vertelde, ik luisterde.

Uiteindelijk kon ik alleen maar zeggen: ‘Ik vind het onmenselijk wat wij simpele zielen te verwerken krijgen.’

Hij probeerde nog enige zingeving aan zijn verlies te geven. Heeft kanker enige zin? Als je je moeder ziet dementeren, moet ik daar een mooie les uit leren? Ja, nederigheid. Een keertje je grote bek houden met je meningen.

Ik weet het ook allemaal niet meer. De spelregels, de regie over het leven. Het is volkomen willekeurig wat een mens te verstouwen krijgt.

Het begint al bij de geboorte. Heb je gunstige kaarten uitgedeeld gekregen? Of moet je het doen met lullige lage nummers om tot een full deck te komen.

Ik zei: ‘Het enige dat ik kan zeggen is: ik heb enorme pech gehad maar ook ongelooflijke mazzel. Ga maar naar Once Upon a Time in … Hollywood kijken. Want Tarantino breit alles recht dat krom is. Met een meesterlijke soundtrack.‘

Nu weet ik niet of ik hem geholpen of gedeprimeerd heb. We hadden natuurlijk alleen over films en muziek moeten praten.

Het tegengif van dood en rouwen.

MY MUSICAL GENERATION IS MY FAMILY

Wat ik wel mooi vind aan mijn generatie dat we allemaal tegelijkertijd ouder zijn geworden. En dan heb ik het voornamelijk over de muzikanten die mij vanaf 1963 door abnormaal veel ellende gesleept hebben. In een kille, liefdeloze wereld gaven ze mij de boodschap:

 ‘Er is meer dan een huishouden van onverschillige ouders. Die nooit zingen. Die nooit een plaatje opzetten en dansen.’

Mijn andere familie, de reddingsboeien.

Zij waren jong en ik was net iets jonger. Een fijne positie. Ik heb ze allemaal op hun hoogtepunt gekend en sommigen zelfs zien optreden. Toen nog niemand ze kende. 

En regelmatig moeten we afscheid nemen van iemand die ons leven zo verrijkt heeft. Robbie Robertson. Op de een of andere manier trof zijn dood me hard. Hij was de man die altijd werkte terwijl de rest hun roes uitsliep of op zoek was naar een dealer. Hij trok de kar. Met als resultaat geniale composities en optredens.

Ze zijn familie.

Het is ook mooi om die generatie oud te zien worden. Net als ik zelf. Robert Plant heeft zo’n mooie kop. 

Ik dacht dat Jackson Browne eeuwig jong zou blijven. Hij was in zijn glorietijd een jongetje. 

Maar ook hij heeft nu grijs haar en een baard en zingt nog steeds liedjes die hij schreef toen hij nota bene 17 jaar was.

Al die muzikanten hebben me in mijn leven omringd. Het leek vanzelfsprekend, hun genie. Mijn generatie. We worden in onze ogen nooit echt oud. Alsof we het eeuwige leven hebben.

We hoeven niet per se jong te zijn. Alsjeblieft niet. We worden eenvoudigweg nooit oud omdat onze passie Muziek tijdloos is.

EEN HUMANITAIRE OPLOSSING, SI VOUS PLAIT

 Tegenwoordig zijn èn de BBC èn de VPRO zo Woke als de pest. Is er iemand gekwetst dan wordt het programma of de makers op non-actief gesteld. Tegenwoordig kwetsen de omroepen alleen de vrijdenkers en creatievelingen met hun misselijkmakende brave programma’s.

Gelukkig heb je tegenwoordig podcasts waarin alles gezegd mag worden.

Zo hoorde ik op een Britse podcast dat Groot-Brittannië 500 miljoen of miljard, wat maakt het uit, aan Frankrijk heeft betaald om vluchtelingen tegen te houden het Kanaal over te steken.

Frankrijk heeft het geld gretig aangenomen maar laat de boten gewoon vertrekken. Als de vluchtelingen bij de Britse kust aankomen, proberen de autoriteiten ze terug te sturen. Dan dreigen de mensensmokkelaars kinderen overboord te gooien.

Ik zou zeggen: als het nu een oplossing is, vluchten naar Europa en je een beter leven krijgt, ga je gang.

Maar de realiteit is dat in Frankrijk enorme kampementen zijn met vluchtelingen uit Eritrea en Ethiopië. Voornamelijk beter opgeleide mannen. Hun toekomst is in de marge leven van de maatschappij.

Als nu iedereen nog lang en gelukkig zou leven in hun nieuwe vaderland maar helaas is de realiteit een verloedering van de maatschappij. 

Ik begrijp niet dat de Fransen de mensensmokkelaars niet meteen in de boeien slaan. Zij zijn het grootste kwaad. En als je zegt: ‘Zet die vluchtelingen op een vliegtuig terug naar huis’, ben je een vuile rechts-extremistische racist.

Soms denk ik dat die schurkenstaten expres mensen naar Europa sturen om het vrije westen te ondermijnen.

Ik zou, net als Australië doet, de mensen terugsturen naar het land van herkomst. (Met uitzondering van Oekraïners. Die zijn niet alleen dankbaar dat ze een veilige plek hebben gevonden maar waarderen ook de westerse cultuur).

Waarom? Omdat vluchten naar Europa of Australië eenvoudigweg geen oplossing is. De niet-westerse vluchtelingen vinden niet het paradijs dat ze voor ogen hadden, voelen zich diepongelukkig in een cultuur waar ze niets van begrijpen en de lokale bevolking heeft het zelf al zwaar genoeg. Niemand krijgt het betere leven dat men zocht. Dat zal wel voor de Woke-community vallen onder extreem-rechts denken, terwijl het eenvoudigweg je gezonde verstand gebruiken is. Woke en gezond verstand.  Die halen gelijk de holocaust erbij. Of de nazi’s. Maar de realiteit is dat iedereen verliest! 

Is dat de humanitaire oplossing?

Het vrije westen is net als sociaal-bewogen ouders die een lading pleegkinderen opvangen en hun biologische kinderen verwaarlozen.

De vluchtelingen hebben geen toekomst. En de lokale bevolking onderaan de ladder verpaupert.

De enige winnaars zijn de mensensmokkelaars.

Wanneer gaat de EU de zaak een evalueren en een oplossing vinden waarbij iedereen baat heeft en geen doden vallen?

Links geeft Europa de schuld als er vluchtelingen verdrinken. Rechts wil alle grenzen sluiten.

Woke zijn zachte heelmeesters die stinkende wonden maken.

EU, kom eens met een echte oplossing. Als je slapend rijk wil worden moet je EU-parlementariër worden. Die wonen in rijke buurten zonder kampementen voor de deur. Misschien moeten de vluchtelingen daar gaan bivakkeren.