Het verleden interesseert me geen bal meer. Afgelopen winter heb ik in Portugal een punt gezet achter de rouwfase van Hans. Het is een wonder. Ik dacht dat ik er nooit los van zou komen. Maar ik ben er van af. Hij is ergens op de achtergrond soms aanwezig maar heel vaag.
Mijn ouders interesseren me ook niet meer. Ja, mijn moeder was met haar zes kinderen zwaar belast. Ik was ook zwaar belast maar dat zag geen hond. Mijn puberteit kwam neer op extreme emotionele verwaarlozing en misbruik. Maar het was niet persoonlijk. Het gedrag van andere mensen moet je nooit persoonlijk opnemen.
Had ik niet gezellig met mijn moeder gearmd door de stad gelopen? Ja, natuurlijk. Had ik niet graag een aai over mijn bol gekregen van mijn vader. Nou en of. Ze waren er niet toe in staat. Dat lag niet aan mij maar aan hen.
Mensen die de consequenties van hun acties nooit accepteren. Zodat ik opgezadeld werd met hun problemen. Partners en ouders die nooit een seconde hebben gedacht: 'Hoe zou Hettie zich voelen.' Ook niet persoonlijk. Wel pech hebben voor mij. Men was zo egocentrisch bezig, ze wisten niet beter. Lag niet aan mij.
Maar ik heb totaal geen behoefte om aan vroeger te denken. Ik kan ook geen foto's van mijn ouders of Hans in mijn huis verdragen. Het is te pijnlijk. Ze zijn ook niet welkom.
Toen ik voor de buurtkrant werkte kenden mijn collega's mij beter dan mijn ouders of Hans ooit hebben gedaan. Ze waardeerden me ook veel meer, schatten me op waarde. Mijn ouders hadden geen idee wie ik was. Die kende mijn passie voor taal en muziek niet. Die wisten niets van mijn brede belangstelling in de hoge en lage cultuur. Het is niet anders. Ik kijk niet met liefde terug op het verleden.
Ik leef nu pas het leven dat ik op mijn 12e voor ogen had. Zelfstandig. Niemand die aan mijn kop zei of zeurt. En een lief hondje. Ik ben het trotse baasje van een lief hondje.
Ik heb destijds ontzettend veel moeite gedaan om gezien en gehoord te worden. Ik snakte naar liefde en wrong me in allerlei bochten. Het resultaat: ik kwam terecht in het gekkenhuis.
En nu ik nergens meer moeite voor doe is Missy in mijn leven gekomen. Ik leer Portugees van een ontzettend aardige man. Vriendin M doet ik mee met ons clubje. Dat gebeurde allemaal 'organisch'.
Als je ergens enorm veel moeite voor moet doen, is het het niet waard.
Smeken om liefde werkt niet. Het is afschuwelijk als je niet krijgt wat je nodig hebt. Vooral als kind. Of het nu eten, drinken of liefde is. Als één van die zaken je onthouden wordt, heeft dat invloed op je ontwikkeling. Je raakt beschadigd. Maar het is nooit persoonlijk bedoeld door die mensen die je dat aangedaan hebben. Wat ook zwaar meetelt: zij, mijn ouders en Hans, hadden totaal geen zelfinzicht. Nul komma nul. Het was zinloos om met ze in gesprek te gaan. Ze hadden geen benul wat ze aangericht hadden. Het is gewoon te lullig om kwaad op ze te worden. 'Waarom ben je nou zo boos', vroeg Hans een keer toen hij zichzelf in de nesten had gewerkt en ik het natuurlijk moest opknappen. Je hebt te maken met een volwassen man die emotioneel nooit ouder is geworden dan 3 jaar. Je hebt te maken met ouders die zijn opgevoed door verknipte figuren. Ik heb mijn grootouders nog nooit zien lachen. Ze hebben nog nooit iets aardigs tegen me gezegd. Gevoelsarme mensen.
Ik kan alleen maar dankbaar zijn die ik niet ben zoals hen. In tegendeel. En ik voel me gezegend dat ik mijn frustraties niet heb overgebracht op mijn kind. Daar zou ik niet mee kunnen leven. Daarvoor hou ik te veel van mijn ongeboren kind.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten