SEM PALAVRAS, MAS ATOS

De straatveger in Monte Gordo

Oftewel, geen woorden maar daden.

II

We liepen richting strand en zagen een straatveger die even een pauze nam op een bankje in het hondenparkje. Ik liep op hem af, helemaal in de stemming, en zei: ‘Feliz Natal.’ Daarna duwde ik hem een briefje van vijf in zijn handen. Grote grijns. Hij blij, ik blij.

Alle mensen die speciaal naar Monte Gordo zijn gekomen om Kerst te vieren en Oud en Nieuw waren aan het pootjebaden. Zo lekker is dat. Het is prachtig weer en de zee is kalm. Veel grijnzende honden ook. Honden + strand= geluk.

Ik dacht aan het afgelopen jaar. Al die haat en nijd, roddel en achterklap. En het ergste dat achterbakse van anoniem mensen beschuldigen. Als ik ergens de pest aan heb zijn het gierige, laffe en achterbakse mensen. Als jouw baas of bazin je stijf scheldt, dan zeg je: ‘Doe effe normaal. Wie denk je wel dat je bent. Charles Aznavour?’.

En als je op staande voet ontslagen wordt, dan stap je met open vizier naar de krant. Daar vertel je wat er achter de schermen gebeurt. Je geeft je naam en desnoods je leeftijd. Het laatste is optioneel. En niet met een pruik op en een verdraaide stem anoniem met modder gooien. Dat is zó 2022.

WHAT THE WORLD NEEDS NOW IS LOVE SWEET LOVE

 

Toen de Oekraïense jonge vrouw voor de tweede keer langs kwam om de gebruiksaanwijzingen van mijn huis door te nemen, was er ineens een klik. We hadden het over synchroniciteit, dat vreemde fenomeen van toeval dat bijna niet toevallig kan zijn. Zij vertelde me over haar ervaring, ik over de mijne. Ik zei: ‘Wist je dat de psychiater Victor Frankl, die de concentratiekampen heeft overleefd als enige van zijn hele familie, ook in het kamp die ervaring heeft gehad. En er hoop uit putte om door te leven.’

De buurvrouw vertelde al dat Sacha zangeres was. Ik was het vergeten. Toen schoot het me weer te binnen. Ik zei: ‘Ik hoop dat reïncarnatie bestaat want ik wil terugkomen als zangeres.’ Ze had zich aangemeld bij The Voice.

Later toen ze weg was dacht ik ineens aan het liedje van Jackie deShannon uit de jaren 60. What The World Needs Now Is Love Sweet Love.

Ik appte het naar haar. Zo gaat dat tegenwoordig. Ze appte gelijk terug en zei: ‘Dat ga ik zingen bij The Voice.’

DROOGNEUKEN

We hebben het vandaag eens heel anders aangepakt. Ik had zin om in een winkeltje te snuffelen. Die Chinese meneer bij wie ik gisteren een hondenriempje kocht heeft een enorm pand met veel kleding, schoenen, sieraden en bureau-accesoires. Daar word ik heel rustig van. Bureau-accesoires. Dus ik kocht een vers schriftje en een pen.

Ik had van tevoren Missy laten uitrazen op het strand. Ik had eindelijk eens mijn handen vrij. Je bent toch een soort alleenstaande moeder met zo’n hondje.

Ik kreeg trek in een Portugese lekkernij. Om de hoek zit een patisserie met de heerlijkste, verse gebakjes. Ik zag dat er niemand in de wasserette zat en greep mijn kans.

Boven de machines hangt een beeldscherm waarop je naar MTV kan kijken. Rappers met half blote wijven die droogneuken. Britney Spears die droogneukt. De derde golf vrouwenemancipatie werpt zijn vruchten af.  

En toen eindelijk Eminem voor de broodnodige humor. 

Nadat ik mijn kleding in de trommel had gestopt ging ik naar huis om Missy op te halen. Even de tijd doden tot de was klaar was. We betraden de wasserette. Er stond een Portugese man die allerlei geluidjes maakte tegen Missy. En mij toen wees op het bord Verboden voor Honden.

Sorry, niet gezien. Missy naar huis gebracht. Terug naar de wasserette voor de droogtrommel. Was netjes opgevouwen.

Missy. Sneller dan een galgo

En weer naar huis waar Missy al zat te stuiteren. ‘Ik wil naar het strand.’

Het is dan ook een prachtige dag. Bloedheet maar op een prettige manier. Missy rende sneller dan de galgo die we op het strand tegen kwamen. 

Daarna nog even op het balkonnetje gezeten. Nu is het tijd voor een kopje thee. Daarna me optutten voor een live optreden van Gary Vesey. Wie kent hem niet.

O wacht, die komt donderdag.

VEUR DE EURLOG

Dooie vos

 Getver. Ik wist gisteravond geen raad met mezelf. Kon me niet concentreren op mijn boek. Toen maar overgegaan op YouTube. Stuitte ik over een documentaire van Paul Verhoeven. Over Mussert. In zwart/wit. De film zat vol enge mensen. In die tijd zagen vijftigers er uit als 80- jarigen. Zo ouwelijk.

Een klasgenoot van Mussert was Schermerhorn die vlak na WOII premier werd in Nederland. Terwijl Mussert de doodstraf kreeg. In het voormalig Oost-Indië had Mussert ook een grote aanhang.

En wat helemaal verknipt was; Mussert trouwde met de zus van zijn moeder. Zijn tante.v

Dat was een strategische zet want die vrouw was 12 jaar ouder en was, meen ik, verpleegkundige. Een jonge vrouw zou gaan zeuren: ‘Je bent bijna nooit thuis.’ 

Het was in die tijd ook zwart/wit. Of je was goed, of je was goed fout.

Wilhelmina sprak over de vele grijstinten in den oorlog. Zij zat lekker veilig in Engeland terwijl de Nederlandse bevolking 5 jaar met een pistool op hun hoofd leefden. Omringd door verraders. Hallo!  Krijg je nog een schop na van de koningin. Zo gek als een deur. Geen idee hoe de realiteit was. Dolblij met haar schoonzoon. Met d’r radio Oranje. Steek die ook maar waar de zon niet schijnt. Op een veilige afstand je eigen mensen veroordelen. Met die dooie vos om haar nek. Tut hola.

HET FEEST IS BEGONNEN

 

Missy stal de show

Missy en ik probeerden ons eigen record te verbreken. Steeds verder wandelen op het strand. Eerst was het tot het witte huisje, nu verder tot het bruine huisje. 10.000 stappen die Missy als Speedy Gonzales aflegt.

Op de terugweg hoorden we engelengezang. De bekende kerstliedjes maar dan in het Portugees. Toen we dichterbij kwamen zagen we dat alle dorpelingen zich verzameld hadden op het plein met de kerststal. De kinderen waren gekleed in kerst pakjes. Tot de kleinste toe. 

De menigte zong mee. Zeker de officiële opening van het kerstseizoen terwijl het vandaag een prachtige dag is. 23 graden, schat ik. 

Ik wilde foto’s maken maar dat is niet alleen ingewikkeld als je een hondje aan een riem hebt. De riem had ik bij een van de vele Winkel van Sinkel winkels gekocht en was na twee dagen kapot waardoor het riempje veel te kort is.

Ik probeerde een goede positie te vinden zodat ik niet alleen ruggen fotografeer.

Wie stal er ondertussen de show? Missy natuurlijk. Alle kinderen wilden haar aaien en stelden mij allerlei vragen.In het Portugees. Hoe heet ze? Is het een jongen of een meisje. En wat voor ras is het?

Ik stak mijn rechterarm uit en zei: ‘Chihuahua’. Daarna stak ik mijn linkerarm uit: ‘Pomeriaan.’ Si, si, si, zeiden ze vrolijk. 

‘O nome dela é Missy e ela é uma menina’. Si, uma menina.

Even wat praktische zinnetjes oefenen vandaag.

Missy is net een prinses waarvoor iedereen een buiging maakt. Zo voelde het toen wij ons door de menigte wrongen. 

Princesa Missy.

Daarna liepen we een enorme Winkel van Sinkel binnen met een chagrijnige Chinees voor de deur. ‘Heeft u ook zoiets?’, en wees op Missy’s riem. Hij verdween naar achteren en kwam zowaar tevoorschijn met de gewenste hondenriem. Perfect. €4, 50.

Kan ik pinnen. De Chinees: ‘No pin!’. Gelukkig had ik een briefje van vijf bij me. In de supermarkt raken ze geirriteerd als je met cash wilt betalen. ‘Kunt u niet pinnen?’. Nâo senhor.

Pequeno tesouro

 

Alle Portugezen hier smelten als ze Missy zien en haar eigenwijze smoeltje. Ze houdt van alle mensen. Wordt dagelijks verliefd maar gaat altijd met mij mee naar huis. Ik heb het op de vertaalmachine opgezocht. Wat fluisteren die mensen in Missy’s oortje? Volgens mij dit: Pequeno tesouro. Kleine schat.

Missy reisde in haar reistas dus ik was helemaal vergeten haar riempje mee te nemen. Om de hoek is een Winkel van Sinkel. Je hebt er velen hier. Allemaal gerund door mensen uit India of Pakistan. Uit die regio. Wij naar binnen. Met gebaren duidelijk maken dat we een hondenriempje zochten. En verdomd, hij vond er een. €6,50.

Op de puppycursus zei de docente: ‘Nooit zo’n riem kopen.’ Ze bedoelde eentje die je lang of kort kan houden. Zij had zelf twee Rottweilers die haar gehoorzaamden als soldaten tijdens de oorlog. Alle adviezen van die dame heb ik in de wind geslagen. Je mocht niet met een lief stemmetje tegen de hond praten maar ferme bevelen geven. De hond moest in de bench, niet op bed. Ja, een Rottweiler wil ik ook niet op mijn bed. Maar mijn Missy mag alles.

De bank hier is vrij hoog. Missy staat als een klein kind voor me. ‘Ik wil op de bank maar ik kan niet zo hoog springen.’ Dan steek ik mijn hand uit en pak haar beet bij haar borstbeen en hup.

Heb ik nu iets lekkers voor haar als ik op de bank zit, dan ineens is de hoogte geen probleem meer. Ondertussen werkt dat riempje voor geen meter. Het rolt zichzelf niet meer op als je begrijpt wat ik bedoel. Het bleef bijna steken tussen de lift. Ik zag het net op tijd. Godallemachtig. Een lift blijft toch een doodskist met katrollen.