MIGRATIE IS GEEN MISDAAD. MAAR OOK GEEN OPLOSSING

 ‘

Migratie is geen misdaad’, las ik op een poster die een IJburger op zijn raam had geplakt. Ik wilde bijna aanbellen en zeggen: ‘Ik vind ook dat iedereen overal moet kunnen wonen. Maar weet u dat 90% van de vluchtelingen via mensensmokkelaars naar Europa worden vervoerd. Er is geen gezinskorting, kinderen zijn juist duurder. En als je een dreinende baby of peuter hebt, loop je de kans dat die overboord wordt gegooid. Prijs per persoon: €12.000 tot 15.000. Zonder garantie dat je levend aankomt. Dus met uw poster moedigt u mensensmokkelaars aan.’

De EU beslist hoeveel vluchtelingen men per lidstaat moet opvangen. De EU geeft dus ook de boodschap aan mensensmokkelaars dat ze hun gang kunnen gaan. Ze verdienen kapitalen aan de vluchtelingen. Mensensmokkel is een verdienmodel. De EU werkt dus mee aan misdadige praktijken waarbij niet zelden doden vallen.

Zo werkt het: Een mensensmokkelbende wordt geleid door mensen in het land van herkomst én door mensen in het land van bestemming. Die mensen werken samen omdat ze tot dezelfde familie behoren of uit dezelfde streek komen. Vertrouwen is een essentieel gegeven in deze sector en dan helpt het natuurlijk als je mekaar kent. Justitie en politie merken ook op dat de sleutelfiguren niet zelden ex-migranten zijn die hier inmiddels wel legaal verblijven.

De enigen die er beter van worden zijn de mensensmokkelaars. In Australië hebben ze de grenzen gesloten dus daar proberen de mensensmokkelaars het niet meer. Dat schijnt de enige methode te zijn om deze levensgevaarlijke toestanden te doen ophouden.

Onmenselijk als je als land geen vluchteling toelaat? Het is nog veel onmenselijker om mensen hoop te geven op een beter leven en ze dan over te leveren aan gewetenloze figuren. Het is gewoon handel.

IK WIL HIER NIET ZIJN

 

Ik wil hier niet zijn. Ik wil daar zijn. Dat is de enige gedachte die voortdurend door mijn hoofd speelt. Ik wil niet terug in Nederland zijn. Alsof ik weer bij mijn ouders woon.

Mijn verstand zegt natuurlijk: ‘Je bent hier. Daar kun je niets aan veranderen. Dus hoe kunnen we iets leuks van deze dag maken?’ Ik weet het niet. Ik heb nergens zin in en wil niemand zien.

In Monte Gordo werd ik ook weleens wakker met het gevoel: ‘Ik ben doodmoe.’ Maar dan stond ik op mijn balkonnetje en zag de zon doorbreken. Ik keek naar die prachtige oceaan die al, ik weet niet hoe lang bestaat. Langer dan de mensheid. 

Ik maakte gelijk mijn bed op. Douchen, schone kleren aan. Maillot, dikke trui en laarzen niet nodig. Dan zei ik tegen Missy: ‘We gaan een klein rondje lopen.’

We stapten in de lift. Missy vond dat doodnormaal. Van de vijfde verdieping naar de begane grond. Zodra we buiten waren werden we omhelsd door de zon. Dan wandelen via de loopbrug naar het strand. Er stond meestal een lichte bries. We liepen vlak langs de vloedlijn. Dan verstand op nul, blik op oneindig en voor we het wisten hadden we weer 10.000 stappen genomen.

Nu wil ik alleen op mijn bed blijven liggen. Geen zin om op bezoek te gaan bij zieke vrienden. Iedereen is ziek. Iedereen heeft kanker. En dadelijk krijg ik ook nog kanker voordat ik naar Monte Gordo kan gaan.

Dat is zo’n afschuwelijke gedachte. Had ik maar een toverstokje.

Ik wil hier niet zijn maar ik ben hier. Nergens zin in. Nix, nada, nul. Ik weet niet hoe het verder moet. Ik wil leven.

Na vijf jaar van rouw waarin ik regelmatig wenste dat ik een terminale ziekte had, heb ik het verleden gedumpt. Ik heb alle ellende in de Atlantische oceaan gedumpt. Dat is mogelijk. Wat goed van mij. Wat een opluchting. Ik ben weer van mezelf.

Nu ben ik weer terug bij af. Ik kan me niet permitteren geduldig te zijn. Ik moet hier weg. Ik ben hier doodongelukkig.

CENSUUR EN VRIJHEID ANNO 2023

 Woorden worden uit het woordenboek geschrapt, mensen gecanceld en boeken herschreven. Wat links was is nu rechts en andersom. En mannen laten een baard staan. De tijdgeest kort samengevat. 

Ik zag net een interview met John Cleese. Hij zei: ‘Toen wij in de jaren 70 met Monty Python begonnen bij de BBC kregen we de vrije hand. Geen enkel BBC-kopstuk vroeg naar de inhoud. Hetzelfde met Falwty Towers.’ Uiteraard waren er toen al hele volksstammen die gekwetst waren maar dat was hun probleem. Die werden echt niet in een praatprogramma uitgenodigd om hun beklag te doen. Er zit een knop op de tv, weetjewel.

Hetzelfde geldt voor de VPRO in de jaren 70 en 80. Van Kooten en De Bie konden hun gang gaan. Maar ook Wim T Schippers.

Wim Keizer en vele andere programma makers.

Nu de tijdgeest geregeerd wordt door Woke wordt de inhoud van de tv-programma’s voor de uitzending door zedenmeesters tegen het licht gehouden en wordt elke opmerking, die ook maar enigszins verkeerd uitgelegd kan worden, geschrapt.

Censuur, heet dat.

Cleese zei: ‘De BBC is nu een tabloid geworden.’ Dat zie je bij De Volkskrant. Die scoort nu met het bloot leggen van grensoverschrijdend gedrag. Onder het motto: Waar rook is is vuur werd Matthijs van Nieuwkerk ontslagen, Tom Egberts lees ik net.En tientallen andere mannen worden beschuldigd en gecanceld.

Het enige programma waar je nog mag zeggen wat je wilt, waar geen rekening gehouden wordt met tere zieltjes is VI Vandaag. Bij Veronica.

De VPRO is angstwekkend Woke. 180 graden gedraaid.

En Engeland is nu een nieuwe zender GB Nation waar alles gezegd mag worden zonder vrees voor canceling. Het vrije woord, zeg maar.

Elk totalitair systeem kent geen humor of zelfspot. En daar worden we door gegijzeld.

DE FILOSOFEN EN COMEDIANS ZIJN MIJN GELOOF

 ONBEANTWOORDE LIEFDE

Ik luister naar Dusty in Memphis.

The Talk is so Loud

And the Walls are much too thin.

He don’t really love her, I heard the woman in the hallway say,

 he sure wasn’t thinking of her today.

Ik kreeg gelijk een flash-back naar mijn eerste liefde. Die klote flash-backs. Ze komen en gaan en zijn een regelrechte marteling. Ik beleef alles opnieuw.

Bij mij was het liefde op het eerste gezicht. Het leek wel of ik getroffen werd door een bliksemschicht toen ik hem in de gang tegen kwam. Of ik hem al jaren kende. Voor mij was het een indrukwekkend moment. Het was niet wederzijds. Voor hem was het wel handig dat hij een slaapplaats had. Ik dacht dat het liefde was. Maar ik was gewoon nummer zoveel.

Hij kwam uit Austin, Texas. 

Liefde maakt blind en ondanks dat die man andere dingen en mensen belangrijker vond dan mij, was ik een korte tijd blij met wat kruimels liefde.

Toen hoorde ik ook collega’s zeggen: ‘Schandelijk hoe die man Hettie behandeld.’ Ik had niets door!

Toen kwam hij op een gegeven moment met een vriend aanzetten. Of die jongen ook in mijn kamer kon overnachten. Later kwam zijn oudere broer Hank langs, die verslaafd was aan heroine en in mijn wasbak kotste die niet doorliep. Toen heb ik geschreeuwd: ‘En nou iedereen opgesodemieterd.’

Ze verdwenen gelijk. Nooit meer iets gehoord. O ja nog een brief van die vriend van hem waarin hij schreef: ‘He’s living with Nancy now.’

Die zin gebruiken Henk en ik weleens voor de lol.

Maar ik duikelde wel in een hele diepe depressie die niemand opviel. Mijn eerste echte liefde betekende niets voor de ander.

Ik herinnerde me ineens dat hij dingen zei als: ‘Heb jij een klassieke zender op de radio?’. Ik zei: ‘Geen idee.’ Hij: ‘Nancy had hem zo gevonden.

Dan flikker je toch mooi op naar Nancy.

Nee, geen geluk in de liefde. Ik voelde me ‘unlovable’.  En ook geen mazzel met geld. En nu hoeft het niet meer.

Idioot zoals herinneringen van ruim 50 jaar ineens langs komen. Ik voel het nog. Hoe mijn hart gebroken werd. Het werd met zware werkschoenen plat getrapt. Ik was gelijk mijn spontaniteit kwijt, dat levenslustige. Als een kind dat ik klap van zijn vader heeft gekregen. De glans was van het leven af. Die ervaring heeft er behoorlijk ingehakt. Ik was zo naïef. 

Ik kan alleen maar hopen dat ze heel lelijk en dik zijn geworden. Ach, wat kan mij het schelen.

Mijn collega’s en ik woonden aan het Vondelpark, 1971

REVOLUTIE IN HOLLYWOOD

 A CHANGE IS GONNA COME

Om de een of andere reden was de sfeer bij de Oscar-uitreiking zo positief en samenhorig. Alsof die decadente klap van Will Smith de boel had wakker geschud. We zijn doodziek van miljardairs die op hun pik getrapt zijn. Die rondlopen alsof het universum om hen draait. Met hun strontverwende Woke kinderen. 

Het draaide nu om kwaliteit en elkaar iets gunnen. Als kers op de taart waren veel van de Oscar winnaars van Aziatische afkomst. En wat ook zo bijzonder was, acteurs die al decennia in het vak zitten en als uitgerangeerd werden gezien, een Oscar kregen. Brendan Fraser. En Jamie Lee Curtis wier overleden ouders, Tony Curtis en Janet Leigh wel genomineerd waren maar nooit gewonnen hadden, zwaaide met het beroemde beeldje en riep: ‘We hebben allemaal gewonnen!’.

We zagen dankbaarheid in plaats van ‘entitlement’. 

Misschien was de grootste winst wel dat de vrouw in Hollywood, en overal elders op de wereld, geen houdbaarheidsdatum meer heeft. In het vroegere Hollywood trok je je op je 40e terug. Je kreeg geen rollen meer aangeboden. Je verloor je glans en de wereld mocht niet zien dat je geen stralende jonge meid meer was. Je wilde in de herinnering blijven als een Hollywood star die stil was blijven staan in de tijd. Het ouderdomsproces werd als walgelijk ervaren. Alsof je onderbroek op je hielen hing. De oude ster was bespottelijk.  Zij werd geassocieerd met onze sterfelijkheid en dat verkocht niet in Hollywood. Die tijd is voorbij.

Greta Garbo

Alleen de sterke en zelfstandige vrouwen durfen op hun 60e nog op het toneel te staan. Zoals Marlène Dietrich. De rest leed aan het I-am-not-famous-anymore syndroom en troostte zichzelf als kluizenaar met alcohol en eten. Soms wisten de paparazzi een foto te schieten van een verloederde filmster. En men schudde meewarig het hoofd. Triest. 

Er waren voor de verandering geen narcisten aanwezig. Harrison Ford gaf de Oscar aan het jongetje, nu een volwassen man, dat destijds in zijn Indiana Jones films had gespeeld. Het klopte allemaal.

Na het walgelijke optreden van Will Smith in 2022 leek het wel of iedereen uit zijn slaap was ontwaakt. De ramen waren tegen elkaar open gezet om de muffe lucht van roem te doen verdwijnen.

Het ging deze keer niet om het individu maar om de groepsprestatie. En iedereen was blij voor elkaar.

Het was een verademing.

Jong, oud, wit, zwart, Aziatisch, African American. Zo zien we het het liefst.

One big melting pot.

KINDEREN

Andere tijden. Nu weer terug naar de onze.

Ik kreeg op mijn 47e een relatie met Hans. Ik had daarvoor een zware depressie gehad en was dankzij mijn eigen onderzoek er uit geraakt. Bij het toenmalige RIAGG was ik note bene uitbehandeld. Terwijl ze nooit de juiste diagnose hadden gesteld. PTSS.

Eigenlijk sta je stil in je ontwikkeling als je mentaal ziek bent. Dus toen ik de juiste medicijnen had gevonden en de grijze wereld ineens weer kleur had, was ik enigszins euforisch en ben ik zo maar in die relatie gestapt. Zonder dat ik de man eigenlijk kende.

Hans begon over kinderen. ‘Joh, daar ben ik veel te oud voor’, zei ik. Bovendien had ik mijn hele vruchtbare leeftijd ervoor gezorgd dat ik nooit zwanger raakte. Ik wilde niet in mijn moeders schoenen staan. Nooit toekomen aan je eigen leven. En maar klagen. 

Ik moest in die tijd voor controle langs de gynaecologe en bracht een zwangerschap ter sprake. Die vrouw sprong bijna uit haar vel. ‘Ik doe niet mee aan die onzin’, schuimbekte ze, ‘ ik wil er niets over horen. Op je 47e zwanger worden. Daar werk ik niet aan mee.’ Sorry, het was maar een vraagje. En gelukkig ben ik ook niet in verwachting geraakt. Dat zou weer 20 jaar trauma-therapie voor het arme mormel hebben opgeleverd. Hans begreep niets van gevoelens. En ik was eigenlijk mijn puberteit aan het in halen.

Enfin, nu zie ik op YouTube filmpjes langs komen van vrouwen die op hun 54e een kind hebben gekregen. De vader is 62 jaar.

Wat ben ik blij dat ik de dans ben ontsprongen. Een ongelukkig kind had ik mezelf nooit vergeven.

Bovendien hadden we Bob. Mijn lot uit de loterij. Onze superkater. En Hans was fantastisch met dieren. Dat dan weer wel. Eind goed al goed.

ALS IK MIJN MEESTERWERK SCHRIJF

 Ik ben al een aantal jaren bezig met een uitgebreid essay over de eeuwwisseling. Het had mijn meesterwerk moeten worden. Beschrijving van de digitale revolutie en de islamitische terreur van de afgelopen drie decennia. De Nieuwe Achterlijkheid die nota bene gebruik maakt van de modernste, technologische snufjes om dood en verderf te zaaien in de hele wereld. De vooruitgang in oorlog met de hardnekkige achteruitgang.

Een essay over de gebeurtenissen in de wereld, de politiek, de maatschappij en in mijn persoonlijke leven. Een soort variant op De Wereld van Gisteren van Stefan Zweig.

Op Facebook kreeg ik altijd complimentjes over mijn stijl van schrijven en analytisch vermogen van schrijvers en historici.

Maar na mijn rust periode in de Algarve heb ik er geen zin meer in. Laat iemand anders het maar beschrijven. Dan maar geen eeuwige roem en wel gemoedsrust.

Mijn lot uit de loterij, Missy

Alle ellende uit het verleden, ik heb het eerder geschreven, zag ik in de Atlantische oceaan zakken. Terwijl ik met Missy op een bankje zat aan de boulevard en de zon ons omhelsde. Ik hou me er niet meer mee bezig.

Ik lees geen kranten meer en de tv heb ik vlak na Hans’ dood de deur uitgedaan. Zo’n apparaat neemt een prominente plaats in en als ik thuis kwam zette ik het automatisch aan. Weg met die onzin.

Ik hoor nu al 73 jaar het wereldnieuws. Israël en het Midden-Oosten. Het zal allemaal wel. De mensheid bestaat uit gevers met een hoog gungehalte en parasieten. Dat is en blijft de voortdurende strijd.

Ik wil maar één ding: gemoedsrust. Tijdens mijn vakantie zei ik voortdurend tegen mezelf: ‘Ik heb geen gezeik aan mijn kop. Voor het eerst van mijn leven komt er niemand binnen die roet in het eten gooit.’ Het heeft lang geduurd tot ik besefte dat een partner hebben niet zaligmakend is. In tegendeel. Je wordt vaak, zonder dat je het bewust beseft, op bepaalde vlakken kort gehouden. Je past je aan. En soms word je er ook lui van.

Als je alleen bent heb je al die ruis niet die je het denken onmogelijk maakt. Wat wil ik nou?, dacht ik toen ik in Amerika woonde. Ik was mezelf volkomen kwijt. Wat denk ik? Mijn gedachten, mijn persoonlijkheid werden onder gesneeuwd door andere mensen die mij domineerden of probeerden te domineren.

Hetzelfde geldt voor mijn ouders en Hans. Ze deden hun best en waren ook maar eenvoudige zielen die hun verleden met zich meesleepten. Maar ze overstemden mij. Nooit meewerken. Altijd tegenwerken.

Sta ik in de keuken een heerlijke spaghettisaus te maken, komt er iemand binnen die een handvol roet in het eten gooit. Misschien dat ik pech heb gehad met de persoonlijkheden in mijn leven. Maar laat mij in godsnaam met rust.

Naast pech had ik gelukkig ook mazzel. Mijn huisje op IJburg. En de indirecte erfenis van Hans: Missy. Zo lief, grappig en levenslustig. Die staat elke ochtend te juichen: ‘Het, wakker worden! Een nieuwe dag!’ In mijn schoot geworpen dit hulphondje. Zonder haar was ik nooit op reis gegaan.

Wat mensen betreft: ze moeten van zeer goede huize komen wil ik ze in mijn leven laten. Mijn probleem vroeger was: geef ze het voordeel van de twijfel. Nooit meer. Geen gezeik meer aan mijn hoofd.

Ik krijg overigens nauwelijks nog één Like op Facebook. Ik ploeg gewoon verder.

MIJN CLUPPIE

Ik heb zowaar mijn eigen cluppie. Twee docenten die mij Portugees leren. En dat is wel andere koek dan DuoLingo. Het spreken van Portugees is zó moeilijk. Ze slikken de helft in. Of ze breien twee woorden aan elkaar.

Afgelopen week had ik als huiswerk: werkwoordvervoegingen in de tegenwoordige tijd. Docent Kees had me allerlei zinnetjes gemaild.

Vandaag was vriendin M. er ook bij. Zij spreekt Portugees. Maar de Braziliaanse variant. M. was getrouwd met vertaler en schrijver August Willemsen. En Kees heeft les gehad van Guus. Ik vroeg aan Kees of hij betaald wilde worden. Dat vond hij niet nodig. Ik heb hem een fles goede wijn gegeven. Volgende week nemen we Portugese gebakjes mee.

In de les van vandaag ging het over klemtonen en de uitspraak van de klinkers. Daar moet ik komende week goed op studeren.

Ik zei tegen vriendin M: ‘Kun jij je nog dat Portugese winkeltje herinneren? Bij de Albert Cuyp. Met die ontzettend chagrijnig man die je praktisch uitschold?’

‘Jazeker’,  zei Marie, ‘ je durfde bijna niet die winkel in. Het is dat hij zulke goede spullen had maar je werd afgesnauwd. Die man is op een gegeven moment in Venezuela gaan wonen en daar is hij vermoord.’

Heftig.

Toch wel een aparte ontwikkeling: Portugees leren van twee kenners die mij voorzichtig introduceren in een nieuwe taal.

Ik kreeg de indruk dat we er alledrie lol in hebben.

Ach je, je probeert eens wat. Wu Wei. Que sera, sera. We zien wel waar het schip strandt. Hopelijk aan de kust van Monte Gordo.

KANTOORARTIKELEN

 

Laat ik me toch weer meeslepen door het negatieve. Komt natuurlijk door de belastingen en het rotweer.

Reset. Waar was ik ook alweer gebleven qua positiviteit?

O ja, conversatieles Portugees. De docent had me nog wat werkwoorden toegestuurd om te vervoegen.

En van DuoLingo heb ik toch wel een lange lijst zelfstandig naamwoorden geleerd.

Ik leer het beste als ik alles opschrijf. En ik ben gek op kantoorartikelen en bureau-accessoires. Daar word ik heel rustig van. Dus ik ga straks een aantal verse schriftjes kopen met wat soepel schrijvende pennen.

Zaterdag gaat vriendin M mee naar conversatieles. En mijn docent mailde me en zei: ‘We gaan er een gezellige boel van maken.’

Dat is toch weer een goede WuWei actie van mij, al zeg ik het zelf.