Je hebt geen idee wat een organisatie het vergt om te overwinteren in Monte Gordo, Portugal. Ik had uiteraard al een maand van tevoren een lijst gemaakt met onontbeerlijke spullen die in de koffer mee moesten. Allereerst: een spiegel en pincet. ;sNachts groeien er namelijk centimeter lange haren meestal op mijn kin en op mijn hals. Terwijl mijn benen prachtig glad zijn. Ik heb wel, zag ik in de spiegel, oud knietjes met een gezichtje. Maar een kniesoor die daar op let als je over het strand wandelt.
Godzijdank, mijn woede is gezakt. Dat domme gezeik over een krantenartikel op Facebook. Het ging maar door. Een ordinaire hetze. Het is niet verboden om een klootzak te zijn. Het volk sprak het vonnis uit: ‘Bied je excuses aan en je mag nooit meer met je kop op de televisie.’ De persoon in kwestie deed precies waarop ik hoopte. Hij stak een dikke middelvinger op.
Het volk: ‘Het staat in de krant dus het is waar.’ De Volkskrant is officieel in de voetsporen van De Telegraaf getreden. Alles om de leescijfers want een beetje intelligent mens heeft zijn abonnement al jaren geleden opgezegd. 36 columnisten die niets te melden hebben.
‘Laat iedereen maar doodvallen’, dacht ik. Alsof het over genocide ging. Het dorp Nederland waar niemand verder komt dan de kerk en de kroeg. Waar men gelooft dat Nederland het middelpunt van de wereld is. Toch nog steeds een land van dominees. Alleen heeft die mentaliteit zich over de hele wereld verspreid. Woke regeert. Er komt geen rechter meer aan te pas. Je beschuldigt iemand, waar rook is is vuur, die wordt tot paria verklaard. Terwijl het vuur zelf aangestoken is. Wat een kudde domme schapen.
Er waren, geloof ik, twee mensen op Facebook die schreven: houd eens op met met die kruisiging. Maar de rest bleef op een weerzinwekkende manier de gutmensch uit te hangen. Ik ging over mijn nek.
Dan rent de hele meute weer achter het volgende item. Nederland moet excuses aan Suriname en de Antillen aanbieden voor de slavernij. En waar draait het in werkelijkheid om: poen. Herstelbetalingen. Steek het maar in je reet. Heerlijk, dat surfen op het leed van je voorouders.
En dan moet het Zwarte Pieten geweld nog losbarsten. Alhoewel, op IJburg zag ik een poster met de aankondiging van de komst van Sinterklaas. Zijn knecht was een vrouw van middelbare leeftijd met grijs haar!
Ik ga gelijk een actiegroep oprichten. Oma Piet. En waar gaat het allemaal over. Het gaat nergens over.
Ik ben dus gevlucht voordat ik gedwongen opgenomen zou worden. Als roepende in de woestijn. Een zalm die tegen de stroom in zwemt. Ik trok het niet meer, zeg maar.
Waar waren we gebleven. O ja, Missy en ik zitten in het prachtige Monte Gordo aan het strand. 15 kilometer strand. Missy vindt het zand geweldig maar de rollende golven heel eng.
Er lopen hele kleine mini steltlopers langs de vloedlijn. Ze bewegen razendsnel in groepjes.
Op straat zei ik tegen Missy: ‘Je kent de kamerplanten in Nederland toch wel. De ficus. Kijk, dat is hier een boom.’ Ook de oleander is enorm.
We hadden nog een akkefietje bij de douane op Schiphol. Omdat ik een hondje in een reistas bij me had moest ik me wenden tot een of ander oud wijf. Ze inspecteerde de verbaasde Missy. Drugs in haar anusje? Ze gaf Missy terug met de woorden: ‘Je mag weer naar oma.’ Pardon, zei ik. Oma, wie zegt dat nou? ‘Sorry, mama’, zei het lelijke, oude wijf. Kijk in de spiegel, trut.
En dan is het dus 4 uur in de ochtend.
Van die dingen, ja!
Uitzicht vanuit ons appartementje
Na drie uur vliegen, we hadden wind mee, stapten we uit het vliegtuig en werden omhelsd door een behaaglijke warmte. 25 graden.
In ons appartementje legden de twee schoonmaak dames in rap Portugees ons uit hoe alles werkte. Obrigada.
Daarna kwam er een technisch mannetje dat de verwarming instelde met een afstandsbediening. Het kan behoorlijk koud worden als de zon eenmaal onder gaat. Hij vroeg: ‘Is 25 graden warm genoeg?’. ‘Doet u maar 20 graden’, zei ik. Daar moesten de dames en het mannetje hartelijk om lachen. Dat is toch veel te koud. ‘Doe maar 22 graden’, zei ik om ervan af te wezen. Dat was nog net acceptabel.
Toen ze verdwenen waren heb ik de verwarming uitgezet.
Zitten we in Nederland te koukleumen bij 18 graden. Het klimaat, de portemonnee.
Terwijl er in de supermarkt geen plastic zakjes meer zijn. Dat dan weer wel. Ik had het eerst niet door toen ik een paar appels kocht. Zocht me gek naar een zakje. Afgeschaft om het milieu te besparen.
En of ik wat aan de voedselbank wilde doneren, vroegen dames bij de ingang van de super. Ik heb een zak macaroni, rijst en een blik tonijn gegeven. Ook heel ingewikkeld want ik kende de winkel niet, zocht naar mijn eigen voedselwaar en moest ook nog rekening houden met de donatie.
Terwijl, vreesde ik, Missy in het appartementje zat te keffen.
Het is dag 4 en ik geloof dat ik het weer enigszins onder controle heb. Want het was me wat de afgelopen maanden. Niets dan sterfgevallen en kankerpatiënten.
En de Oekraïense natuurlijk. Die arme meid die in haar eentje is gevlucht. Ze heeft nu gelukkig een dag boven haar hoofd.
Eigenlijk de afgelopen 7 jaar. Dood en verderf.
Nog een winter in Nederland zou ik niet overleven.
En het is hier fantastisch. 25 graden en het strand als voortuin.
