LEESLIJST

 Omdat ik The Black Prince van Iris Murdough las, moest ik onwillekeurig aan mijn middelbare schooltijd denken. Ik begon gelijk te hyperventileren.

Lege lade, leeg hoofd

Daar was ik, een Montessorikind, opgevoed met gelijkwaardigheid, omringd door sterke vrouwen. Op deze middelbare school waren vrouwen 2e rangsburgers, de leerkrachten bestonden uit voormalige SS-ers en het doel van de opleiding was: je klaar te stomen voor een huwelijk met een diplomaat.

Georganiseerde lade, georganiseerd hoofd

De opleiding op zich was goed. Taal en literatuur. Zo kon je, als getrouwde vrouw, bij elke gelegenheid meepraten dankzij je algemene ontwikkeling. Zodat je je man niet voor schut zette. Je zou de perfecte gastvrouw worden.  Opzitten en pootjes geven als een hond. En zo werd je ook behandeld. Men deed niet aan tere kinderzieltjes of gevoelige pubers. Je was niets. 

Ik zie het als vijf jaar zinloos lijden. Soms zit het leven tegen en als dan de storm is gaan liggen, kom je tot de conclusie: ‘Ik ben een stuk wijzer geworden.’

Op de middelbare school werd je neerbuigend behandeld. Ze kenden je naam niet, laat staan dat ze geïnteresseerd waren in je gedachten, mening, ideeën of alleen je persoonlijkheid. 

Amor fati: omarm je lot. Die jaren hebben me bijna genekt. Waarom ben ik niet keihard gaan schreeuwen? Waarom ben ik niet thuis gebleven: ‘Ik ga nooit meer naar die school terug.’

Muziek heeft mij in leven gehouden tijdens de oorlog. Er is ergens een beter leven

Dat was geen optie. Met mijn oog op de prijs: het diploma, heb ik die tijd ervaren als een oorlog. Het waren dan wel de jaren 60, de autoriteiten vielen pas in de jaren 70.

Omdat taal en literatuur de belangrijkste vakken waren moest voor Nederlands 50 boeken hebben gelezen. Voor Frans, Engels en Duits elk 15 boeken.

En zodra iets moet, als je nota bene 15 jaar bent, staat het je al gelijk tegen.

Ik was waarschijnlijk toen niet in staat om The Black Prince te waarderen. 

Nu wel. Wat is Irish Murdoch een fantastische schrijver, zo intelligent, zo’n kennis van de menselijke psyche en tegelijkertijd ook geestig. Bovendien leer je er nog wat van. Er worden discussies gevoerd over Shakespeare en Hamlet. Wat Shakespeare gay? Ja, natuurlijk. Of had hij een oedipus complex?

The Black Prince is eigenlijk een literaire thriller. Maar zo origineel dat je dat pas beseft als je het boek uit hebt. En dan ga je het herlezen. Met andere ogen. Je gaat twijfelen of je de verteller wel moet geloven.

Kortom, lees het zelf maar. Weer zo’n juweeltje dat we uit de grote stapel gepikt hebben.

Ik ken geen enkele hedendaagse schrijver die ook maar in de buurt komt van de klassieke literatuur.

IK VERDIEN EEN CADEAUTJE

 Nieuwe sneakers. Puma. Ontworpen door Rihanna.

En nog steeds denk ik: ‘Ik heb hier niets meer te zoeken. Ik ben doodongelukkig.’ Ik wacht op een wonder. Dat iemand me een betaalbaar appartementje in Monte Gordo aanbiedt. ‘Je kunt er zo lang verblijven als je wilt. Geniet maar lekker van je laatste hoofdstuk.’

The End

VERLIEFD EN JALOERS

 Ik had mijn huiswerk, The Black Prince van Iris Murdoch, van het internet-archief weten te plukken. Je mag het twee weken lenen en het lijkt wel of iemand alle bladzijden uit een stuk gelezen boek gefotokopieerd heeft.

De oorspronkelijke eigenaar heeft sommige zinnen met een blauwe stift praktisch onzichtbaar gemaakt. En andere doorgekrast met een gele viltstift. Geen idee waarom.

Ik zat er gisteravond lekker in. Na 200 bladzijden nam het verhaal een totaal onverwachte wending. Het hoofdpersonage, een 58-jarige schrijver wordt steeds weerhouden zijn meesterwerk te schrijven. Vrienden en familieleden zijn altijd in een huwelijkscrisis. Hij is godzijdank al jaren geleden gescheiden en moet er niet aan denken een partner te hebben. 

Juist omdat hij alleen is, denken de anderen dat hij de aangewezen persoon is om hun problemen op te lossen. Dat probeert hij met cynische en ironische opmerkingen. Hij houdt niet zo van de mensheid.

Maar dan wordt hij verliefd. Van de een op de andere dag verandert hij in een tolerante man die met iedereen meeleeft. Hij houdt van iedereen, het maakt hem niets meer uit. Jongens laten we alsjeblieft van die prachtige zonsondergang genieten. Het leven is te mooi om door je vingers te laten glippen.

Zijn vrienden en familie: ‘Wat heb jij nou? Ben je dronken?’.

Het is een onmogelijke liefde, niemand mag het ooit te weten komen. Ook niet de persoon in kwestie. Maar dat maakt niet uit. Hij kan nog jaren teren op zijn verliefdheid. Het is genoeg.

Ik sla ondertussen op het moment suprème de bladzij om, begint het boek ineens alle kanten op te schieten. Op mijn IPad. Van bladzij 1 naar bladzij 400. Dan weer in koeienletters, daarna gepriegel. Het boek was op hol geslagen.

Het was toch tijd om te gaan slapen. Vanochtend was het boek weer normaal.

Dat is het spannende van klassieke romans. En e-boeken. Je weet nooit wat je kunt verwachten. Maar Iris Murdoch heeft mij zeer aangenaam verrast. 

Hoe loopt dit af?

Wat ik helemaal vergeten was dat verliefdheid en jaloezie onlosmakelijk verbonden zijn. Godzijdank word ik niet meer verliefd. Tegenwoordig vind ik een man vijf minuten leuk en dan knap ik af. Ik kan even gecharmeerd zijn maar het is altijd van korte duur. Wat een gedoe was dat vroeger. Vooral als de liefde niet wederkerig was. Het voelde toch altijd als een dolk in je hart. Een man die heel onverschillig met je gevoelens omging. Het is afschuwelijk om jong te zijn, eigenlijk. Het kan spannend zijn maar het eindigt praktisch altijd met een kater.

Ik heb vriendinnen die al 55 jaar met hun jeugdliefde zijn getrouwd. Hoe doe je dat? Gelijk de juiste partner vinden. Ach, iedereen is anders maar ik was in Monte Gordo zo opgelucht dat ik met niemand rekening hoefde te houden. Ik kan het ook niet meer; water bij de wijn doen. Ik word er doodongelukkig van. Want als je in een relatie zit ga je je aanpassen. En vaak zit je in een ‘comfort-zône-

Het heeft me vijf jaar gekost om over de dood van Hans te komen. Misschien lullig om te zeggen maar nu is het mijn winst geworden. Ik doe wat ik wil en wanneer ik het wil. Ik heb mijn muziek hervonden. De klassieke literatuur ontdekt. En ik ben Portugees aan het leren. Omdat er niemand aan mijn hoofd zeurt.

Als ik terugkijk op mijn leven zie ik obstakels die ik heb moeten overwinnen. Ouders, relaties, werk, collega’s. Idioot om die als obstakels te zien maar zo voel ik het wel. Ik moest ze altijd bevechten zodat mijn stem gehoord werd. 

En dan nog reageerde men met ‘Stel je niet zo aan’. Of: ‘Jij overdrijft altijd zo.’

De onvoorwaardelijke liefde heb ik nu geheel voor mijzelf gereserveerd. En dat bevalt me uitstekend. Jammer dat het kwartje niet eerder is gevallen. 

Tegenwoordig zeg ik tegen mannen: ‘Het enige dat mij interesseert is mijn welzijn. En ik betaal niet voor liefde. Ik word betaald.’

En nou opzouten. 

Had ik die wijsheid maar gehad toen ik 21 jaar was. Maar zo moet je niet denken, heb ik geleerd van Nietzsche. Je moet je lot omarmen. Amor Fati. Het is nu eenmaal zo. Tel uit je winst.

STOÏCIJNSE STROHALMEN

Ik bevind me in een ongewenste situatie waar ik niets aan kan veranderen. (In me schreeuwt een stem: ‘Ik wil hier niet zijn!). Dus wat doe je dan? Je slaat de filosofen er op na.

En wat zeggen de stoïcijnen? Maak wat van je dag. Zorg dat elke minuut de moeite waard is. Annie M.G.Schmidt: ‘Zeur niet.’ De Anonieme Alcoholisten: ‘Verander wat je kunt veranderen. Accepteer wat je niet kunt veranderen.’

Ik was nog niet terug in Nederland en de griep sloeg toe. Gelukkig geen corona. Lag ik daar zwaar depressief op bed. Ik was juist in zo’n superconditie. Wat een marteling. De wachtkamer van de hel. Iemand op Facebook zei: ‘Weet je wel wat een depressie is?’. Nee, geen idee. Ik ben tot nu toe altijd huppelend door het leven gegaan. Nou goed!

We zijn weer thuis. Alles is grijs.

De ergste griepverschijnselen zijn verdwenen. Alleen de vermoeidheid blijft. Ik zou het liefst een machine met een grote grijper huren die een één klap mijn hele berghok grijpt en zo in de vuilniscontainer deponeert. Ik heb tijdens mijn afwezigheid niets gemist.

Ik kan wel toekomstplannen hebben. Maar ondertussen leef ik vandaag vol tegenzin en woede. Nergens zin in. Om de tijd toch nuttig door te komen ben ik mijn woning aan het uitruimen. Een heel vervelend karwei. Maar alles dat ik weggooi brengt me dichter bij mijn doel. Elke dag minder overbodige rotzooi. Ook fijn voor mijn nabestaanden.

De stoïcijnen zeggen ook, net als Nietzsche en rouwdeskundigen: ‘Ga wandelen.’ Nietzsche gaat zelfs verder. ‘Alleen tijdens het wandelen kom je tot de beste conclusies.’

Bewegen in de buitenlucht doet iets in je hoofd. Alsof je gedachten 180 procent draaien.

De stoïcijnen zeggen ook als je je geïsoleerd voelt: Wees aardig voor jezelf. Ga jezelf geen verwijten maken.

Maar ook: Wacht niet tot iemand je waardeert. Geef liefde. Weet je wat ik graag mag doen: iemand een compliment geven. Daar is niets geforceerds aan. Dat komt er spontaan uit.

Zo kom ik regelmatig een oudere dame tegen op weg naar het winkelcentrum. Ze is 78 jaar en ziet er altijd leuk gekleed uit. Dat mag ik graag zien bij oudere jongeren. Dus op een zomerse dag kwam ze aanlopen. Meestal is ze in gedachten verzonken. Ik zei: ‘Ik vind dat u zich zo goed kleedt. Echt een inspiratie.’ Gelijk verscheen er een enorme glimlach op haar gezicht. Sindsdien maken we altijd een praatje. Ik had haar niet verteld dat ik in Portugal ging overwinteren. Dus toen ze me drie weken niet had gezien ging ze zich zorgen maken. Ze zei: ‘Ik was bang dat u gevallen was en misschien wel in het ziekenhuis lag.’ Zo krakkemikkig zie ik er toch niet uit? Broze botten.

Ze had bij de overbuurvrouw aangebeld. Die zei: ‘Hettie? Die ligt lekker in de zon in Portugal.’

Maar dat terzijde.

Er was één dag zon op IJburg. Ik ben met een dikke jas op mijn terras gaan zitten.

En, dit is een hele fijne: ‘Je hoeft geen mening over alles te hebben.’. Dat ruimt op. Geen idee wat ik van alles moet vinden. 

Alhoewel, de Woke-beweging is boeken van Roald Dahl aan het herschrijven. Kwetsende woorden worden geschrapt zoals ‘dik’ en ‘lelijk’. Ook Pippi Langkous moet er aan geloven met haar Negerkoning. Dadelijk is Mark Twain aan de beurt. Mijn mening: fascistische actie. Blijf met je gore poten van andermans woorden af. De volgende stap is boekverbranding.

Kweek liever een olifantshuid bij je kinderen.

De stoïcijnen: 

Niemand kan je kwetsen. Ook al word je nog zo rot behandeld, gekwetst zijn is een keuze. Precies. Wat kan jou de mening van een ander schelen. 

Vergelijk jezelf nooit met een ander.

Wij hebben ondertussen pas één rondje gelopen, de stappen-app is niet boos maar verdrietig. Weer een lade uitruimen.

Rome is ook niet in één dag gebouwd.

Of zoals de grote filosoof Bill Murray zegt: ‘Babysteps.’

Maar ja, ik ben ondertussen wel 73 jaar. Geen zeeën van tijd meer. Ik heb nota bene jongere vrienden en vriendinnen die kunstheupen en -knieën hebben, suikerziekte of hartproblemen.

O ja en natuurlijk kanker.

Weet je wat ik vandaag dacht? Ik ga voor mezelf een cadeautje kopen. Nieuwe sneakers. Omdat ik het verdien.

AMOR FATI

 

De grote winst van mijn vakantie in Monte Gordo, Portugal is: ik heb het verleden achter me gelaten. Het was nogal wat. Angsten, fobieën die mij aan huis gekluisterd hebben. Een opname in een gekkenhuis waar men niet wist wat ze met je aan moesten. Ik ben zelfs op de afdeling Uitbehandeld terecht gekomen. Terwijl ik mijzelf godzijdank nooit zo gezien heb. Ja, tijdens een suïcidale periode. Toen was het personeel zo wijs me net op tijd een pilletje te geven.

Verder is het leven totaal niet gelopen zoals ik op gehoopt had. Ze leefden nog lang en gelukkig. Maar ja, misschien was ik daar helemaal niet gelukkig van geworden.

Mijn lot heeft mij genoodzaakt een onafhankelijke denker te zijn. Of zo ben ik geboren. Daar maak je jezelf niet altijd populair mee. Vooral als je tegen de tijdgeest in gaat. Maar ik zwem liever tegen de stroom in dan dat ik met al die waanzinnigen achter de waan van de dag aan hol.

De dood van Hans en Blanche deden mij wensen nooit geboren te zijn. De pijn is onmenselijk. Je hart wordt zonder verdoving uit je lijf gerukt en je blijft zwaar gewond achter. Een operatie behoort niet tot de mogelijkheden. De wond moet uit zichzelf genezen. 

Dat is eindelijk naar de achtergrond verdwenen. Na vijf jaar. En omdat Missy en ik alleen achter bleven konden we op vakantie. Het was een verademing. Met niemand rekening hoeven houden.

Nu zijn we terug en ineens voelen we ons hier niet meer thuis. Ik ben nu 73 jaar. Ik kan het me eigenlijk niet permitteren mijn tijd te verdoen in een verkeerd land. Maar ik zal wel moeten.

Bij tegenslag raadpleeg ik de filosofen. De stoïcijnen bijvoorbeeld.

in de visie van de Stoa, het leven overeenkomstig de wetten van de natuur - maar dat wanneer de dingen vervolgens anders lopen dan je had gehoopt, je dat lot moet omarmen. Essentieel is het maken van onderscheid tussen de dingen waarop je invloed kunt uitoefenen en de dingen op welke je die invloed niet hebt. Tegenover die laatste sta je zodanig dat ze je niet “van de wijs brengen”.

Spinoza

We beschikken niet over de absolute macht om dingen buiten ons aan te passen aan onze behoeften. Niettemin moeten we kalm de dingen ondergaan die ons overkomen en die ingaan tegen ons voordeel; als we ons ervan bewust zijn dat we onze plicht hebben gedaan en dat de macht waarover wij beschikken niet zover gaat dat wij die dingen hadden kunnen vermijden, en dat we een deel zijn van de Natuur, aan wier ordening wij zijn onderworpen. Als wij dat duidelijk en onderscheiden begrijpen, dan zal dát deel van ons dat begrijpen wordt genoemd en dat het beste deel van ons is, daarmee totaal tevredengesteld zijn en het zal streven te volharden in deze voldoening"

Nietzsche tenslotte, volgens mij nogal slechte vertaling uit het Duits maar ik begrijp wat hij bedoelt:

Als eerste het nodige - en dit zo mooi en volmaakt als je kunt! "Heb datgene lief, wat noodzakelijk is" - amor fati dat zou mijn moraal zijn, doe hem al het goede aan en til het boven zijn verschrikkelijke herkomst uit naar jezelf.

Nietzsche zegt nog veel meer over het lot dat zeer interessant is maar het is te veel om in dit stukje te plaatsen. Zie internet. Het tegenstrijdige is dat Nietzsche geen prettig leven heeft gehad. Ik moet ook altijd lachen om advies van de schrijver Charles Bukowski. 

Ik wil immer meer leren, om het noodzakelijke van de dingen als het schone te zien: - zo zal ik een van hen zijn die de dingen mooi maken. Amor fati: dat is van nu af aan mijn liefde! Ik wil geen oorlog tegen het lelijke voeren. Ik wil niet beschuldigen, ik wil niet eens de aanklagers aanklagen. Wegkijken is mijn enige ontkenning! En, alles in alles en grote; wil ik eens slechts een ja-zegger zijn."

TWEEDUIZEND KILOMETER GELOPEN

 

Missy en ik hadden zo’n goede routine ontwikkeld tijdens de vakantie dat we elke dag als een uitdaging zagen ons eigen wandelrecord te verbreken.

Een makkie als je een strand van 15 kilometer voor de deur hebt liggen. Op een gegeven moment hadden we ontdekt dat als wij naar de pier opgebouwd met rotsen liepen, dat precies 5000 stappen inhield. Dus voor twaalven zaten we al aan de 10.000 stappen, de aanbevolen hoeveelheid volgens de app op mijn telefoon.

Aan de ene kant is het wel irritant dat alles dat je doet wordt opgemerkt, genoteerd. Je krijgt zelfs commentaar van die app. Ik had laatst mijn telefoon thuis laten liggen. Ik keek later op de stappen app. Foei, u bent ongezond bezig: 106 stappen. Waar bemoei je je mee.

Aan de andere kant word je toch aangemoedigd om steeds beter te worden. Uiteindelijk liepen we dagelijks 14.000 stappen. Daarna nam ik wat lessen Portugees door. Las een aantal hoofdstukken, huiswerk, van The Black Prince van Iris Murdoch en dan vrij. Muziek luisteren, een James Patterson thriller lezen. Of op het balkonnetje zitten.

Ik weet niet hoe lang ik die telefoon al heb. Zeven jaar minstens. Halverwege de vakantie keek ik op de app. Trompetgeschal en confetti. Ik had alles bij elkaar 2000 kilometer afgelegd. De volgende keer nemen we niet het vliegtuig naar Monte Gordo. We gaan lopen.

Missy legt trouwens drie keer de afstand af. Die sprint namelijk rondjes. Honden en het strand, dat is een genot om naar te kijken.

DOODONGELUKKIG

 

Voor de vakantie vond ik dat mooi: ‘Een aalscholver die zijn vleugels droogt.’

Tien februari 2023 landde het Transavia vliegtuig op Schiphol. Het taxiede langzaam naar de loopbrug. Ik liep met Missy richting uitgang. Bedankte de stewardessen. Zij kunnen ook niets aan de bezuinigingdn doen. De cappuccino was ronduit goor. 

De rollende trottoirs werkten niet evenmin als de roltrappen. Nadat ik mijn loodzware koffer van de loopband had gesleept, zocht ik samen met Missy naar uitgang drie waar taxi chauffeur Mike ons op stond te wachten. We hebben naar mijn gevoel drie kilometer gelopen. Ik die koffer meeslepen, Missy niet te houden van enthousiasme.

Dankzij de hulp van een jonge man kwamen we weer bovengronds waar Mike stond te wachten. We waren weer thuis na twee en een halve maand heerlijke, zorgeloze ontspanning.

We zijn nu een week thuis en het enige dat ik voel is: ik heb hier niets meer te zoeken. Ik was dolblij toen ik op IJburg kwam. Ik schreef: ik heb het beste van twee werelden. Ik woon in Amsterdam maar tegelijkertijd op een Waddeneiland. De vakantie heeft mijn ziekelijke hang naar het verleden verbroken. 

Ik was deze keer zo gelukkig in Monte Gordo. Het strand, de Atlantische oceaan, de ruimte, het langzame leven. De aangename temperatuur die je omhelsd als een liefhebbende moeder.

Ik heb niets meer te zoeken in Nederland. Ik ben hier doodongelukkig. Ik heb misschien nog een paar jaar te leven en die wil ik doorbrengen in Monte Gordo. Geen gezeik aan mijn hoofd, geen huishouden, geen verplichtingen. Alleen mijn trouwe Missy aan mijn zijde. 

Bestaat er zoiets als een oprotpremie voor boomers?

ADAPTION, EEN ZELDZAME ORCHIDEE

 

Een filmscript schrijven is een kunst op zich. Ik schreef over Adaption (Spike Jonze, 2002) toen in nog middenin de film zat. Omdat ik gelijk getroffen werd door de voice-over van Nicholas Cage. (Cursus script schrijven: Nooit een voice- over gebruiken)

De scriptschrijver worstelt met een script over orchideeën. Zijn tweelingbroer neemt een cursus script schrijven bij een beroemde schrijver. De tweelingbroer schuwt geen cliché. Een tweeling, een car chase, geweld en een bekend liedje. Laten we zeggen: Happy Together.

Hij legt al zijn ideeen voor aan zijn briljante broer. Die op al zijn suggesties reageert met: ‘Dat is al honderdduizend keer gedaan. Cliché!’ 

Nicholas Cage en zijn tweelingbroer

Maar de briljante scriptschrijver zit vast en heeft geen idee hoe hij een filmscript moet schrijven. Hoe moet je een boek verfilmen van een journaliste die over orchideeën schrijft?

Alles wat de de briljante scriptschrijver cliché noemt, schrijft zijn tweelingbroer in een script. Dat een wereldsucces wordt. Ondertussen tobt de briljante scriptschrijver.

Zijn broer is het tegenovergestelde van hem. Extravert, altijd wel een vrouw aan zijn arm. De briljante scriptschrijver vraagt: ‘Hoe doe je dat nou? Toen wij in groep 8 zaten was je gek op Suzy. Je zat met haar te dollen. Maar toen je wegliep lachten zij en haar vriendinnen je uit. Ze vonden je een loser.’

De tweelingbroer: ‘Ik heb lang geleden besloten dat alleen mijn gevoel telt. Ik was gek op Suzy. Dat zij en haar vriendinnen mij uitlachten, deed me niets. Ik voelde de liefde.’

Die simpele tweelingbroer die geen enkel cliché schuwt, heeft toch een goede methode gevonden om zich staande te houden in de wereld. Terwijl de briljante scriptschrijver voortdurend bezig is met authentiek zijn en wat zullen de andere mensen denken. Die simpele tweelingbroer heeft misschien toch een betere levensfilosofie  dan zijn briljante broer.

Wat ook heel geestig is, is de ontwikkeling van het personage van Meryl Streep. Van nette journaliste tot verslaafde die, geconfronteerd met ongewenste gasten, reageert met: ‘Lets kill him.’

Een script over een script. Waarvan je eerst denkt: waar gaat dit naar toe? En uiteindelijk toch naar een krankzinnig hoogtepunt leidt.

Briljant. Regie briljant. Acteurs briljant. En zo’n film wordt dan geplet tussen kaskrakers. 

Maar het was niet ongezien. Chris Cooper kreeg een Oscar.

Het script: Zo intelligent vol verrassingen en onverwachte wendingen. 

Ik dacht even dat er geen goede films meer werden gemaakt. Maar je moet alert blijven. Tussen al het lawaai van actiefilms en mitrailleurgeratel, vind je ineens een juweeltje. Als een zeldzame orchidee.

De film eindigt met het liedje: Happy together.

De cirkel is rond.

HEAVEN MUST BE MISSING AN ANGEL

 

Het leven bestaat uit pech en mazzel. Mijn levensloop was grillig. Maar had ik het anders gewild?

Waarom doe je wat je doet? Er is een stemmetje in je hoofd dat je niet moet negeren. Zoal een bever intuïtief een dam maakt. Wij hebben ook een dam geslagen tussen oude herinneringen en nieuwe. Gloednieuwe. Waar niemand met zijn poten aankomt. Je onderneemt actie en ziet wel waar het schip strandt.

Vreemd hoe een actie een reactie geeft. Het enige dat ik wist was dat ik voor de winter een reis moest boeken naar Zuid-Europa.

Dat moest. Mijn innerlijke stem tbegon al in september 2022 te schreeuwen: ‘Boek in godsnaam een reis naar Monte Gordo.’

Nu ik terug ben besef ik dat ik een geul heb gegraven tussen het verleden, de jaren vóór de vakantie en nu.

Het was niet alleen een heerlijke tijd. Maar het was ook een manier om het verleden los te laten.

Vreemd hoe dat in je kop werkt.

Alsof ik de regie over mijn leven weer in handen heb en die nooit meer los laat. Dat is een hele overwinning en opluchting.

Jammer van al die mensen en dieren die ik op het slagveld heb moeten achter laten. Ik brand een kaarsje voor ze.

Maar 2023 is voor Missy en mij. Ik zit achter het stuur en Missy zit braaf naast me. Vol verwachting.

Niet dat ik weet hoe het verder moet. En ik voelde me vandaag doodongelukkig dat ik weer thuis ben. 

We hebben gelukkig nog wel dezelfde routine. Veel wandelen. Vanmiddag scheen er een heerlijk zonnetje. Ik ben op mijn terrasje gaan zitten en heb me laten opwarmen door de februari zon. Daarna Portugese les. 

Waarom voel ik me dan toch verdrietig? Omdat ik de doden heb losgelaten. En me misschien toch een beetje schuldig voel? Onzin. Je kunt ze niet eeuwig meeslepen. Dat is ongezond en doodvermoeiend. En volkomen zinloos. Wij leven nog en wij mogen tevreden en dankbaar zijn.

We zien wel waar het schip strandt, nietwaar. Ik mag mezelf best een schouderklopje geven. Goede actie van mij.

Missy: ‘Krijg ik nog wat te eten of hoe zit dat?’ Mijn trouwe, vrolijke vriendinnetje. Gelukkig in Monte Gordo, dat stapt in de lift alsof ze nooit anders gedaan heeft. Nu zijn we terug op de begane grond in IJburg. Ze vindt het allemaal even geweldig. Heaven must be missing an angel.

Thank you, lord. Mijn allerliefste vriendinnetje. Mijn steun en toeverlaat. Het gevoel is wederzijds.

DAG 72, 73 JAAR. ME AND MISS MISSY

 Bruiner kan ik het niet maken.

PERFECT DAY

Het was vandaag een stralende dag. Na een strandwandeling zijn we koffie gaan drinken op het strandpaviljoen bij de vissers. Lekker met blote voeten in het zand. We hebben zelfs wat leuke mensen gesproken. Foto’s gemaakt.

Toen we thuis kwamen was mijn bed opgemaakt met schone lakens. De schoonmaakdames zaten zoals gewoonlijk te kirren tegen Missy. Ik gaf ze een briefje van 20 als fooi. Obrigada. De nada.

Daarna op het balkonnetje in badpak mijn lijstjes Portugese woordjes en uitdrukkingen doorgenomen. Daarna twee uur lang gestudeerd op DuoLingo. Moeilijke oefeningen. Je luistert naar een zin. En dan moet je opschrijven wat je hoort. Ik ben altijd zo blij als ik het versta. De vrouw bestelt koffie.

Rondje met Missy gelopen. Aardappel gepoft, gemengde groenten met een gehaktballetje.

En nu kijk ik naar een aflevering van A Touch of Frost die ik nog niet gezien heb. Ik ben tevreden. 

Dat is toch veel beter dan een vent op de bank die alleen maar zeurt over zijn schuldgevoel. Wat ben ik blij dat ik van die man af ben. Zat ik toch bijna weer mijn stinkende best te doen. En voor wat? Een pakketje schroot met een dun laagje chroom. Van nu af aan zeg ik tegen elke kerel: ‘Nee! Je kunt niets aan mijn leven toevoegen. Niets! Alleen maar problemen. Toedeledokie.’

Ach, er bestaan natuurlijk best wel aardige mannen.

Gelukkig waakt Fatima over me.

NIET BIJ DE PAKKEN NEER ZITTEN

 Wij zijn niet van die types die bij de pakken gaan neerzitten. Dus ik heb ome Tuur gemaild of hij een leuke plek voor oudere jongeren wist. Hier in de buurt. ´Het strandpaviljoen helemaal richting westen.´

Dus daar zijn we naar toe gelopen. Bij de vissers.

Ik ben gelijk maar begonnen aan mijn nieuwe carriére: straatfotograaf.

Die mevrouw had zo´n mooie grote hoed op. ´Mag ik een foto van je maken? Je ziet er zo mooi uit met je prachtige hoed.´ Ja hoor. 

Het is overigens weer prachtig weer. Bijna te warm om op het balkonnetje te zitten. Nu Portugese les. Meu cachorro Missy slaapt.

IK BEN EEN GEHEIM

Die gast kwam gisteren bij me uithuilen. Hij voelde zich zo schuldig tegenover zijn vrouw, kind en geloof. Ik zei: ‘Je hebt niet alleen je vrouw en kind verraden maar mij ook. Je nodigt jezelf uit om mijn verjaardag te vieren. Je begint gelijk over sex. Ik zei: Ho, ho, niet zo snel. De volgende dag vroeg je of je weer langs kon komen. We hebben wat zitten flikflooien. En daarna heb je, heel laf, niets meer van je laten horen. Mijn enige fouten zijn dat ik naïef was en je vertrouwde. In plaats daarvan heb je de laatste dagen van mijn vakantie verpest en heb ik nog minder vertrouwen in mensen. Jij betrekt me bij jouw leven. Ik heb daar helemaal niet om gevraagd. En nu betrek je me ook nog eens een keer bij je schuldgevoelens. Sodemieter op.’

Hij had zo’n zwaar leven gehad. Nou ik ook. Opzouten en nooit meer terugkomen. Klim ik eindelijk uit het dal, probeert zo’n eikel je weer terug te duwen. Ik had me voorgenomen positief te zijn maar ik ben ongelooflijk pissig dat je mij meetrekt in jouw misère. Jij bent de enige die schuldig is. Leef daar maar mee. En je hoeft niet bang te zijn dat iemand in Monte Gordo het te weten komt.

Dat was zijn grootste angst. ‘Houd het alsjeblieft geheim. Ik smeek je, niemand mag het te weten komen.’

Toch wel mooi, zo’n beschadige muur

Jouw geheim is veilig bij mij. Ik vertel het alleen aan mijn Facebook vrienden maar noem je naam niet. Nee, dat mocht ook niet. Dat beslis ik toevallig zelf. 

Zit die eikel ook nog te klagen dat de vliegtickets en bagage van vrouw en kind zo duur zijn. Dat interesseert me geen bal, jongen.  En of hij me foto’s van zijn gezin mag sturen. Are you kidding! Tante Hettie is wel goed maar niet gek. 

En verdwijn nu uit mijn leven, huilebalk. Ligt het nou aan mij dat ik altijd losers aan trek? Ik heb mijn grens bereikt met die onvolwassen mannen. Lafbekken. Ik ben geen wegwerpartikel, gecremeerde frikandel.

Voor de hobbyisten

FUSETA

 Er is afgelopen week weer een buslading Hollandse bejaarden van mijn leeftijd aangekomen. No offense, maar 55 jaar getrouwd, saaie kleding, je ziet het verschil niet tussen man en vrouw. Saaie gesprekken over de verhoging van de AOW-leeftijd en de energiekosten. 

Mijn favoriete tachtiger: Billy Connolly

God, laat mij niet zo saai zijn. In Amsterdam heb ik alleen creatieve vrienden, kunstenaars, fotografen en schrijvers.

Ik schreef naar mijn artistieke Facebook vrienden. ‘Jongens, ik heb zo’n behoefte aan mijn eigen soort.’ Ze raden me aan het treintje naar Fuseta te nemen. Het Algarve treintje rijdt de hele dag heen en weer.

Je hoeft maar in de trein gaan zitten, het kost geen drol, en je hoeft alleen maar te zeggen: ‘Senior’ en je reist voor de halve prijs. 75 euro cent. 

Schotse kunstenaar John Bryon

Leuk dat er een jonge jongen hier als een hondje achter me aanloopt. Vleiend. Waar moet je ermee. Getrouwd met een kind, hoorde ik pas toen hij bij me op de bank zat. Hij wilde mij ‘helpen’. Alsof ik in sexuele nood zat. ‘Sorry, ik doe niet aan andermans echtgenoot. Jij hoeft mij niet te plezieren. Daar heb ik geen man voor nodig. ‘

Ik merkte wel dat ik een ongelooflijke behoefte heb aan een gesprek met een ‘soulmate’. Een mens heeft toch behoefte aan lichamelijke aanraking. Iemand die ook geïnteresseerd is in mijn ziel.  Dat jonge jongetje moet zijn eigen problemen oplossen. Op een gegeven moment had hij het over de prijs van vliegtuigtickets en bagagekosten van zijn vrouw en kind. Die al een half jaar in Bangladesh zitten.

Ik heb gezegd: ‘Ik heb in mijn leven zoveel gegeven en zo weinig teruggekregen. Ik heb nog maar één prioriteit: mijn geluk.’

Gezeik.

Mijn Viv, helaas onlangs overleden