HET VERLEDEN

 

All by myself and Missy

Het verleden interesseert me geen bal meer. Afgelopen winter heb ik in Portugal een punt gezet achter de rouwfase van Hans. Het is een wonder. Ik dacht dat ik er nooit los van zou komen. Maar ik ben er van af. Hij is ergens op de achtergrond soms aanwezig maar heel vaag.

Mijn ouders interesseren me ook niet meer. Ja, mijn moeder was met haar zes kinderen zwaar belast. Ik was ook zwaar belast maar dat zag geen hond. Mijn puberteit kwam neer op extreme emotionele verwaarlozing en misbruik. Maar het was niet persoonlijk. Het gedrag van andere mensen moet je nooit persoonlijk opnemen.

Had ik niet gezellig met mijn moeder gearmd door de stad gelopen? Ja, natuurlijk. Had ik niet graag een aai over mijn bol gekregen van mijn vader. Nou en of. Ze waren er niet toe in staat. Dat lag niet aan mij maar aan hen.

Mensen die de consequenties van hun acties nooit accepteren. Zodat ik opgezadeld werd met hun problemen. Partners en ouders die nooit een seconde hebben gedacht: 'Hoe zou Hettie zich voelen.' Ook niet persoonlijk. Wel pech hebben voor mij. Men was zo egocentrisch bezig, ze wisten niet beter. Lag niet aan mij.

Maar ik heb totaal geen behoefte om aan vroeger te denken. Ik kan ook geen foto's van mijn ouders of Hans in mijn huis verdragen. Het is te pijnlijk. Ze zijn ook niet welkom.

Toen ik voor de buurtkrant werkte kenden mijn collega's mij beter dan mijn ouders of Hans ooit hebben gedaan. Ze waardeerden me ook veel meer, schatten me op waarde. Mijn ouders hadden geen idee wie ik was. Die kende mijn passie voor taal en muziek niet. Die wisten niets van mijn brede belangstelling in de hoge en lage cultuur. Het is niet anders. Ik kijk niet met liefde terug op het verleden.

Ik leef nu pas het leven dat ik op mijn 12e voor ogen had. Zelfstandig. Niemand die aan mijn kop zei of zeurt. En een lief hondje. Ik ben het trotse baasje van een lief hondje. 

Ik heb destijds ontzettend veel moeite gedaan om gezien en gehoord te worden. Ik snakte naar liefde en wrong me in allerlei bochten. Het resultaat: ik kwam terecht in het gekkenhuis.

En nu ik nergens meer moeite voor doe is Missy in mijn leven gekomen. Ik leer Portugees van een ontzettend aardige man. Vriendin M doet ik mee met ons clubje. Dat gebeurde allemaal 'organisch'. 

Als je ergens enorm veel moeite voor moet doen, is het het niet waard.

Smeken om liefde werkt niet. Het is afschuwelijk als je niet krijgt wat je nodig hebt. Vooral als kind. Of het nu eten, drinken of liefde is. Als één van die zaken je onthouden wordt, heeft dat invloed op je ontwikkeling. Je raakt beschadigd. Maar het is nooit persoonlijk bedoeld door die mensen die je dat aangedaan hebben. Wat ook zwaar meetelt: zij, mijn ouders en Hans, hadden totaal geen zelfinzicht. Nul komma nul. Het was zinloos om met ze in gesprek te gaan. Ze hadden geen benul wat ze aangericht hadden. Het is gewoon te lullig om kwaad op ze te worden. 'Waarom ben je nou zo boos', vroeg Hans een keer toen hij zichzelf in de nesten had gewerkt en ik het natuurlijk moest opknappen. Je hebt te maken met een volwassen man die emotioneel nooit ouder is geworden dan 3 jaar. Je hebt te maken met ouders die zijn opgevoed door verknipte figuren. Ik heb mijn grootouders nog nooit zien lachen. Ze hebben nog nooit iets aardigs tegen me gezegd. Gevoelsarme mensen.

Ik kan alleen maar dankbaar zijn die ik niet ben zoals hen. In tegendeel. En ik voel me gezegend dat ik mijn frustraties niet heb overgebracht op mijn kind. Daar zou ik niet mee kunnen leven. Daarvoor hou ik te veel van mijn ongeboren kind.

EN DIT WORDT EEN RACISTISCHE CARTOON GENOEMD.

WELK RAS IS HAMAS? 

Een Palestijnse jongen belde buiten zinnen zijn moeder: 'Mam, ik heb vandaag tien joden afgeslacht.' Geweldig jongen. 'Mevrouw, uw zoon is omgekomen.' Moeder: 'Allah zegene hem. Hij is nu in het paradijs.

We hebben te maken met een doodscultuur. Al de levenslust van mensen die genieten moet kapot. Ook het welzijn van het Palestijnse volk.Zo verknipt en pervers. Ondertussen in Londen: 

300,000 join pro-Palestinian rally in London as scores of counter-protesters arrested. Geen woord over de gruwelijke slachtpartij van Hamas die het Palestijnse volk de afgrond in duwt. Met hulp van de lange arm van Iran. Een totalitaire, islamitische staat. Ze zijn nog erger dan SS-ers en concentratiekamp beulen.

Het ergste is misschien wel de slappe reactie van het westen. De actie van Hamas staat gelijk aan Amerikaanse soldaten die destijds een heel Vietnamees dorp uitmoordden. Dat is toch volstrekt onacceptabel.

Maar in de 21e eeuw is rechts links en andersom. Het martelen, verkrachten en afslachten van onschuldigen, daar haalt men tegenwoordig zijn schouders over op in het Westen. Kritiek op Hamas, een stelletje moordend tuig, valt onder racisme. De medemenselijkheid verdwijnt en de Nieuwe Achterlijkheid heeft ook een grote aanhang in Europa.

Je zou bijna denken dat sinds de digitale revolutie de hersens van veel mensen verweekt en gespoeld zijn.

Goed=kwaad en kritiek= racisme.

WIJ DODEN GEEN CARTOONISTEN

 

260 lichamen geborgen op door Hamas aangevallen festivalterrein. 

Joop Visser zong het al: 'De Volkskrant is een kutkrant.' Dat ik ooit geld betaald heb voor die Woke-onzin. Ik begrijp ook wel dat de ouderwetse media, dagbladen en tv, steeds minder lezers of kijkers trekken en zich verlagen desnoods tot populisme. Of het niveau van een roddelblad als Privé. Matthijs van Nieuwkerk anoniem afbranden en veroordelen. Ik doe niet aan anoniem. Of je stapt naar de rechter of je stapt naar Matthijs zelf.

Enfin, het volgende: de hoofdredacteur spricht. Wat zou Jan Blokker van de huidige krant hebben gevonden. Of mijn vader? Die draaien zich om in hun urn. Het onbeschaamde opportunisme van de hedendaagse journalistiek. Het heeft niets te maken met objectieve berichtgeving. 

Dit schiet me verdomme in het verkeerde keelgat:

De Volkskrant-hoofdredacteur Pieter Klok weerspreekt de kritiek op de donderdag verschenen cartoon van Jos Collignon over antisemitisme. 

Volgens Klok wil Collignon het punt maken dat er "te snel wordt gesproken over antisemitisme terwijl er in feite kritiek is op Israël", legt hij uit. De hoofdredacteur zou hebben ingegrepen als hij de cartoon wel "puur antisemitisch" had gevonden.

Heeft Collignon wel beseft wat de terreurgroep Hamas, niet de Palestijnen, met die onschuldige mensen hebben gedaan. Of het nu Israëliërs of wie dan ook waren. 

'Aan wiens kant sta jij?', werd me laatst gevraagd. Aan de kant van vrede en harmonie. Twee landen die naast elkaar kunnen bestaan zonder geweld.

Hamas is geen kant. Die geven geen bal om het Palestijnse volk.

De actie van Hamas, waar het allemaal mee begon, was geen oorlogsdaad. Het was het afslachten, verkrachten en onthoofden van onschuldige baby's, vrouwen, mannen en oude mensen. Dat is op geen enkele manier goed te praten als: wij komen op voor het Palestijnse volk. Daar had die actie niets mee te maken. Daar help je de mensen in de Gazastrook niet mee. Hamas geilt op martelen en baby's doden voor de ogen van hun moeder. Als je dat ziet zoals Johan Derksen: ' Israel heeft er ook wel een beetje om gevraagd.' Is er iets mis in je kop.

Net zo als 9/11. De Amerikanen hadden er wel een beetje om gevraagd. Of het meisje dat met een kort rokje de stad in ging en slachtoffer werd van een groepsverkrachting. Ze had er met dat rokje wel een beetje om gevraagd. 

En die jonge mensen in Parijs die naar een concert gingen. 

89 muziekliefhebbers vonden er de dood. De IS-strijders vonden dat de jongelui er om hadden gevraagd. Allah houdt niet van muziek. Of zoiets.

Bataclan na de aanslag

Er heeft verdomme een slachtpartij plaats gevonden in de stijl van Isis. En dat doet je niets? Hamas schoot geen raketten af. Een onbeschrijflijk bloedbad. Vrouwen verkrachten. En ze genoten er van. Wat heeft dat met het conflict tussen de Palestijnen en Israel te maken? Dat zou door de hele wereld afgekeurd moeten worden.

Maar nee, Jos Collignon wil een punt maken dat er wel erg snel over anti-semitisme wordt gesproken. Dit stijgt boven alles uit. 

Als je niet beseft dat je op die manier terroristen steunt. Net zulk tuig als de voetsoldaten van Bin-Laden. Dit is geen steun voor de arme sloebers in de Gazastrook. Je schaart je achter de meest walgelijke, onmenselijke moordenaars die er op onze aarde rondlopen. De Volkskrant en vele anderen zien het alleen als het conflict tussen de Palestijnen en Israel. En beseffen niet dat ze een soort nieuwe nazi's aanmoedigen. Die mochten ook zo graag baby's met hun hoofd tegen een muur rammen. Voor de ogen van de moeder. Om vervolgens de moeder te verkrachten en te onthoofden. Daar zie je nou nooit een cartoon over.  Ik word er kotsmisselijk van het opportunisme van de Volkskrant en de cartoonist. 

O ja, en de redacteuren van Charlie Hebdo hadden er zeker om gevraagd. Sommige mensen vinden het geoorloofd dat je de keel van de cartoonist doorsnijdt omdat het tekeningetje hen niet beviel.

En Theo van Gogh. Ik zie hem nog liggen in de Linnaeusstraat. Ik werkte er om de hoek. Doorgesneden keel, mes in zijn borst. Die had er natuurlijk ook om gevraagd. Theo werd overigens ook antisemiet genoemd. Ach, als je het niet begrijpt, plak je er toch een etiket op. Of twee.

Geen enkele nuance te bespeuren. De Volkskrant wil scoren. Over de ruggen van honderden lijken.  The Usual Suspects in Nederland nemen misschien wel een abonnement op de krant. Als ze ooit een krant zouden lezen.

CARTOON VOLKSKRANT

 

Cartoon Jos Collignon nov 2023

DE VOLKSKRANT, KUTKRANT

De Volkskrant anno 2023

Ik ken wel de lange arm van Turkije. Nederlandse Turken mogen graag op dictator Erdogan stemmen. En natuurlijk de lange arm van Marokko die toeziet of de kudde wel gelovig genoeg is. 

Joden kunnen gelukkig voor zichzelf denken en hebben een onafhankelijke mening. Niet gedicteerd door Netanyahu. 

Ze reageren ook niet met geweld na het zien van deze cartoon. Ze voelen zich terecht nog onveiliger dan ooit in Nederland.

De 21e eeuw blijft maar tegenvallen. De Nieuwe Achterlijkheid heeft ook wortel geschoten in ons kleine kikkerlandje. 

OORLOG IN AMSTERDAM

Amsterdam anno 2023

De haat tegen Israel en Joden is ook besmettelijk. Witte Nederlanders lopen ook mee in de demonstraties. En schuimbekkende moslima's. Ze hebben één doel voor ogen. Niet vrede en harmonie voor beide volkeren. De enige menselijke oplossing. De totale vernietiging van Israel. Het is al 20 jaar niet meer leuk om in Amsterdam, ons Mokum, te wonen.  Mensen beweren: 'Wat ben jij toch dapper dat je dat durft te zeggen. Wij houden ons mond.' Ik niet. Ik loop nooit met de kudde mee. En dan ben ik de racist. Omdat dat tuig de stad verziekt.

Amsterdam, 2023

Er schijnen regels te bestaan voor oorlog voeren. Serieus. Genocide mag dus niet. Je moet wel eerlijk vechten.

Wat een waanzin. Zó 20e eeuws.

Weet je nog wel, twee wereldoorlogen in de 20e eeuw. Wereldoorlogen. Dat nooit meer, werd er gezegd in 1946.

Nu zitten we in de 21e eeuw en ik zou zeggen: laten we nog eens naar de regels kijken. Die zijn wel aan vernieuwing toe. 

Punt1: Als leiders problemen met elkaar hebben, laten ze het onderling uitvechten. Het is verboden jonge mensen het vuile werk voor je te laten opknappen. En hen de dood in te jagen.

Dat is de enige regel. Sluit Abbas en Netanyahu op een kamer. Ze mogen er pas uit als ze tot een overeenstemming zijn gekomen.

Het is ten strengste verboden levens van jonge mensen op te offeren en zelf buiten schot te blijven.

Hitler tegen Stalin, Roosevelt en Churchill. Koningin Wilhelmina die met haar paraplu orde probeert te scheppen. 'Is het nou afgelopen, jongens. Nee, Bernhard, bemoei je er niet mee. Ik heb dit onder controle.' 

Dat is natuurlijk een utopie want je hebt te maken met jongens vol testosteron. Kijk maar naar die Nederlandse aanhangers van Hamas. Die kunnen niet wachten om iemand de schedel in te slaan. Eerst Joden en dan de rest van de ongelovigen. In het Midden-Oosten is Hitler nog steeds een held. 

Het antisemitisme en de haat ( en afgunst) tegen alles dat westers is, hebben onze leiders geïmporteerd. Laat Denk maar vechten tegen de PVV.

En geef die Nederlandse aanhangers van Hamas een enkele reis naar de Gazastrook, als ze zo betrokken zijn met hun broeders en zusters. Opsodemieteren.

Zal ook nooit gebeuren. Conclusie: wij simpele burgers hebben geen enkele macht. Als puntje bij paaltje komt.

We mogen een columnpie schrijven waar iedereen het mee eens is. In de krant van gisteren.

Houd je er buiten, Bernhard, ik zal de heren een poepie laten ruiken.

MAUD & BABS

 

Ik keek gisteren naar de laatste afleveringen van Maud & Babs.

Maud ( Rifka Lodeizen) is verloskundige, is getrouwd met Koen (PeterPaul Muller). Ze hebben samen twee praktisch volwassen kinderen. Maud's moeder (de geweldige Loes Luca) heeft Alzheimers. Zij gaat uiteraard steeds verder achteruit. Op een gegeven moment kan ze niet meer zelfstandig wonen en laat Maud een mantelzorg huisje in de tuin plaatsen.

Babs heeft af en toe nog heldere momenten maar begrijpt niet wat er om haar heen gebeurt. Wat doe ik in dit huisje? Ze heeft als jonge meid in Parijs gewoond en daar praat ze voornamelijk over. 'Weet u dat ik vroeger in Parijs heb gewoond?', zegt ze tegen haar schoonzoon, 'wie bent u eigenlijk.

En ondertussen loopt Maud maar te redderen. Aan haar zus Juliette (Georgina Verbaan) heeft ze niets. Zij is kunstenares en denkt dat het wel meevalt met hun moeder. Koen raakt geïrriteerd dat Maud alleen maar bezig is met haar moeder.

Het zal, vrees ik, een hele herkenbare situatie zijn voor veel kijkers. Zorgen voor je dementerende moeder.

Maud stort in. En dan vinden ze voor mama een prachtig verzorgingstehuis. Babs denkt dat het een hotel in Parijs is. De serie eindigt met Loes Luca die haar zangtalent ter gehore brengt. Ze zingt uit volle borst: La Vie en Rose. Terwijl haar kinderen ontroerd toekijken. Een glimp van hun moeder toen ze jong was. Ze waant zich in Parijs.

SLACHTOFFER

 Toen mijn jongste broer geboren werd, voelde mijn moeder zich het slachtoffer van Het Grote Gezin. O, o, o, wat had ze een medelijden met zichzelf. Hoe haar kinderen zich voelden was van minder belang. Nee, zij was het slachtoffer en als zij niet gelukkig was, mocht niemand dat zijn. Mijn vader en de jongsten ontzag ze maar haar frustraties leefde ze uit op haar oudere kinderen. Voornamelijk op mijn zusje en mij.

Als kind wil je dat je ouders gelukkig zijn dus ik wrong mij in allerlei bochten om mijn moeder tevreden te stellen. Het is me nooit gelukt. Ik heb haar vanaf mijn 13e tot ik het huis uit ging nooit zien lachen of iets aardigs horen zeggen. Dat was overigens een familiekwaal. Haar ouders, broers en zus heb ik ook nog nooit zien lachen. Nooit!

Mijn moeder hield ook niet van muziek of dieren. Ook zo eigenaardig. En dan sprak ze namens het hele gezin: 'Wij zijn nu eenmaal niet muzikaal.' Jij niet, mam. Wij godzijdank wel en we zijn gek op dieren.

Ik heb die tijd, dat ik verplicht was met die vrouw onder één dak te leven, ervaren als een oorlog. Waar ik een oorlogstrauma van over heb gehouden. Een totaal liefdeloos bestaan. Mijn zusje beschrijft die tijd als een nachtmerrie.

Nu denk ik: 'Die vrouw was volkomen gestoord.'

Als er toen een Blijf-Van-Mijn-Huis opvang voor kinderen was geweest, zou ik daar naar toe gevlucht zijn op mijn 15e en gezegd hebben: 'Ik verdom het om met die vrouw onder één dak te leven. Ik woon nog liever in een weeshuis.' Maar dat soort instanties bestonden niet. Als mijn moeder ons geslagen had, was het duidelijk geweest. Maar haar sluipende gif was haar passieve agressie. Dat ziet de buitenwereld niet. Die ziet een normaal gezin. Maar achter gesloten deuren woedde een burgeroorlog. 

Iemand zei een keer: 'Jullie waren gegijzeld.' Dat ik, nadat ik in Amsterdam was gaan wonen, nog wel eens een weekendje het ouderlijk huis bezocht, zie ik nu als het Stockholm syndroom.

Ik voelde mezelf zwak omdat ik snakte naar de liefde van mijn ouders. Nu weet ik hoe ik toen had moeten reageren op al het commentaar, kritiek en negativiteit van beide ouders. 'Val dood.'